Morgen schijnt de zon weer

Alweer een week verder, ik heb niet altijd iets te melden vandaar dat ik niet dagelijks in het dagboek schrijf. Bovendien ook niet altijd zin. Het gaat wel weer een stuk beter, deze 3e week na de kuur. Mijn lichaam doet het geweldig, ik voel me steeds sterker worden, nog wel moe en dat blijft nog wel een tijdje zo. Soms vliegt het me wel eens aan, omdat ik niet ver weg kan, alles maar een beetje in de omgeving moet doen. Maar omdat het vakantie is, had het wel leuk geweest om met Thijs iets te ondernemen. Helaas gaat dat niet en dat moet ik echt loslaten, want het kan gewoon niet!!

We lossen dat op door af en toe een stuk langs het IJsselmeer te wandelen, of naar het Streekbos (ook al ver weg hoor!) te rijden, stukje wandelen en op het terras een ijsje te eten.

Het vervelende autorijden is dat ik zo wazig uit mijn ogen kijk, zal ook wel een bijwerking zijn van de chemo, dus grote afstanden doen we niet.

De Simontontherapie waar ik dinsdag ben geweest was niet precies wat ik ervan verwachtte. Deze therapeute doet ook hypnotherapie en nog veel meer dingen, ze was erg aardig hoor, dat klikte wel, maar ik heb geen zin om vreselijk in mijn verleden te gaan wroeten. Dat is het laatste waar ik op dit moment behoefte aan heb. Ze vond dat ik een aantal zaken nog niet heb verwerkt, misschien omdat ik huilen moest toen ik het over bepaalde dingen had. Maar ja, ik ben op dit moment erg emotioneel, dus huil ik overal om.

Bovendien waren er een aantal opmerkingen die mij niet aanspraken of waar ik het niet mee eens was. Dus heb ik besloten om hier niet mee verder te gaan.

De fysiotherapeut heb ik ook 2x bezocht, het schijnt nogal lang te gaan duren is mij gezegd, dus daar moet ik me maar bij neerleggen. Als het maar weer eens goed komt, want af en toe wil ik die arm er wel afhakken (niet echt hoor!) omdat het zo vervelend voelt en omdat ik hem niet goed kan strekken.

Oh, ik ben toch wel wat achter merk ik, want ondertussen heb ik ook mijn prothese, voelt geweldig, ziet er mooi uit, maar het zit nog niet lekker. Ook weer vanwege het vocht. Af en toe heb ik een paar uur een bh om, en dan smijt ik hem maar weer in de hoek.

Net zoals mijn pruik. Staat leuk, net echt, maar zit ook niet lekker, ook die gaat af en toe weer de hoek in en doe ik lekker een doekje om.

Had deze week wel een nachtmerrie over het inbrengen van het infuus. Ik lag op een bed en ze brachten het infuus in mijn voet in. Ik kon niet praten, ik wou van alles zeggen maar dat lukte niet,

heel raar. Ik kon wel zwaaien met mijn armen, maar niemand zag het!

Heb trouwens gelezen gisteren dat het in het echt ook wel gebeurt, inbrengen via je voet of onderbeen.

Als alle aderen verandert zijn in touw, dan wijken ze uit naar je been of een andere plaats.

Ik had gisteren weer het gevoel dat ik die chemo’s niet meer wil doen. Ik denk soms dat het meer schade aan mijn lijf toebrengt, dan dat het goed doet. Ik heb steeds het gevoel gehad dat ik schoon ben, de kuren zijn preventief. Dus ALLES in me verzet zich tegen dat gif in mijn lijf.

Misschien een foute instelling, en misschien kan ik niet goed vertrouwen op mijn gevoel in deze situatie, maar het is wel steeds goed geweest bij de uitslagen.

Ik heb nu al zo’n last van de aders in mijn arm waar het infuus ingebracht wordt. Ben gewoon heel bang dat ik daar blijvend schade aan ga krijgen.

Morgen bloed prikken en daarna een gesprek met de oncoloog, waar ik dit toch mee wil bespreken.

Misschien kan hij me enigszins geruststellen.

In principe dus a.s. maandag de 3e kuur.

Ik heb al jaren een boekje in de kast “Open innerlijke deuren” van Eileen Caddy, waarin per dag een stukje tekst geschreven staat. Zo af en toe leg ik dat weer eens binnen handbereik. Vorige week heb ik het weer gepakt, ik heb er iets tussen gestoken op 3 oktober, de laatste chemokuur, en vanaf vorige week lees ik per dag de tekst en zo schuif ik steeds een dag op.

Het is soms zo frappant wat ik dan lees, op 18 augustus, vandaag dus, staat ” Wees niet terneergedrukt door bezorgdheid om jezelf, zodat je alle heerlijkheden in het leven mist. Sta stil bij al de schoonheid en wonderen in het leven. Ga voort met je ogen wijd op en waardeer alle schoonheid om je heen. Neem één dag tegelijk en waardeer die dag ten volle. Laat ieder moment vervuld zijn van liefde en dankbaarheid”.

Daar kan ik het weer mee doen vandaag!