Posted on 6/8/2011 at 7:58:19 PM
Nog 12 dagen en dan gaat het grote avontuur beginnen! Ik ga vrijwilligerswerk doen in Kenia in een medisch project. 4 weken lang in een andere wereld, nieuwe ervaringen opdoen, iets kunnen betekenen voor mensen die minder hebben dan het minimum. Ik hoop dat ik in de kliniek mee mag helpen of anders in een weeshuis. In Kenia zijn 1 miljoen weeskinderen, die wil je toch allemaal een knuffel gaan geven?!? Heb er ontzettend zin in, koffers met extra spullen staan al klaar, vaccinaties gehaald en ik hoef nog maar een paar dagen te werken.
Ik heb geen idee of er nog mensen zijn die deze website bekijken, maar ik ben te volgen op www.yvonne0204.waarbenjij.nu
Posted on 4/28/2011 at 7:05:45 PM
Ik zal het verhaal van de reconstructie nog afmaken, het is alweer een half jaar geleden dat de tepelreconstructie is gedaa, helaas is de linker kant toch afgestorven, er stond nog een klein stukje, dat ook nog iets gekrompen is. Dus recht een tepel en links niets, niet voelbaar tenminste, je kan wel een beetje verschil zien. Rechts wordt over 2 weken weer kleiner gemaakt, het is nu beetje raar gezicht. Kan ook niets meer aan gedaan worden.
Verder zitten de protheses wel goed, het staat in ieder geval mooi, ben al weer gewend dat het toch iets kleiner is geworden dan ik had verwacht maar het is ok! Het voelt iets strak maar volgens plastisch chirurg wordt dat op den duur ook beter.
Verder heb ik weer een dexa gehad, dat wordt om het jaar gedaan, nu blijkt dat de botontkalking nog steeds toeneemt, 2 jaar geleden was het ook al snel gegaan. Ik krijg nu morgen een APD infuus, kan maar niet onthouden waar dat afkorting van is, enfin het is een bisfosfanaat dat verdere afbraak van het bot tegen gaat. 4,5 uur hang ik aan het infuus, best lang en dat moet 3x per jaar gebeuren. Bijwerkingen zijn een paar dagen griepgevoel, vervelendste bijwerking waarvan ik hoop verschoond te blijven is kaakbotnecrose oftewel afsterven van het kaakbot. Zal het de hele dag door denken: mijn kaak blijft intact!
En verder gaat het prima! Nog steeds fulltime aan het werk, ben altijd weer dankbaar met dit wonder!
Posted on 11/7/2010 at 7:14:50 PM
Vorige week zijn de tepels in elkaar geknutseld, onder plaatselijke verdoving. De tepels zijn gemaakt van de huid van de borst. Ging prima, heb er niets van gevoeld, de huid is zowiezo ongevoelig rondom de littekens. Na een paar dagen werd de linker kant zwart, dikke korst erop, leek wel necrose, het afsterven van de huid. Ook wat rood. Ben er 2 x mee teruggeweest naar de assistente, ook nog naar een waarnemend plastisch chirurg omdat mijn eigen arts vakantie had.
Hij zei dat het goed zou komen en dat het wel geirriteerd was maar niet ontstoken, zat ook een stukje gaas tussen, vandaar dat het zo rood was. Dinsdag weer terugkomen, dan kunnen de hechtingen eruit. Het ziet er nog steeds niet rustig uit. Rechts is wel mooi geworden. Nu weer een tijdje rust en dan nog tatoeëren.
Posted on 8/5/2010 at 7:36:27 PM
Hoera! Ik heb 2 bh’s gevonden die passen, bij Hunkemöller! Na 2 pogingen in 2 verschillende lingeriewinkels is het in de 3e gelukt. Een hele mooie blauwe en een zwarte, 80A en 85A. Ben blij dat ik nu toch iets gevonden heb, het kost even tijd maar dan heb je ook wat!
Even fotootje hoor! Er is nog wel een klein stukje van het litteken te zien, maar een kniesoor die daar op let haha!
Posted on 7/24/2010 at 7:03:18 PM
Het is nu ruim 3 weken na het plaatsen van de protheses. Ben vandaag maar eens gaan passen in een lingeriewinkel welke maat het nu geworden is. Wordt er niet vrolijk van want zelfs een cup A zit niet helemaal goed. Mijn borsten zijn wel breed, maar er zit niet veel volume in. Dat betekent dat de cup niet goed gevuld zit, ook niet altijd met een A. Ik heb er 1 die wel past, van Triumph, een gewone simpele zwarte bh. Bh’s die er wat leuker uitzien, (heb er 5 gepast!), zat net niet helemaal goed. Links alweer minder dan rechts.
Het is natuurlijk mooier dan het was met alleen de littekens, maar na 2 operaties en een paar maanden met spierpijn lopen, had ik toch meer resultaat verwacht.
In oktober pas weer controle bij de plastisch chirurg. Dan gaan we een datum prikken voor de puntjes op de i.
Posted on 7/3/2010 at 8:51:57 AM
3 dagen na de ingreep en het voelt niet alsof ik net geopereerd ben. Ik heb wel wat spierpijn maar niet in verhouding tot januari. Logisch misschien omdat de borstspier en huid inmiddels al aardig opgerekt zijn. Het gaat gewoon prima! Ik moet nog wel een beetje teleurstelling verwerken dat het niet is qua volume, wat ik verwacht had. Maar het is natuurlijk veel beter dan het was en dat maakt weer een hoop goed. Ik moet 6 weken een strakke bh dragen, dag en nacht, 3 weken niet fietsen of autorijden. 4 weken op mijn rug slapen, 6 weken niet zwaar tillen. Gisteren had ik al het gevoel dat ik makkelijk op de fiets even naar de stad kon, moest nog een bh extra hebben, ben toch maar heel verstandig geweest en ben met Femke naar de stad gegaan. Maar volgende week…………..
Heb nog nooit in mijn leven zoveel voetbal gekeken als de afgelopen paar weken, het is nu wel even een leuke afleiding, zeker nu we door zijn naar de halve finale, spannend!!
Posted on 7/2/2010 at 6:42:12 PM
Om 8.30 uur moest ik me melden op de afdeling en om 10.30 uur ben ik richting operatiekamer gereden. Jolanda, mijn zus, was mee en ze is tot aan de sluis meegegaan. De plastisch chirurg kwam nog aftekenen. Nog even overleg gehad omdat ik dacht dat hij een prothese zou plaatsen van 370 cc en hij dacht 335 cc. De grotere had hij wel mee, dus hij zou proberen of die er in zou passen.
Altijd een omgeving waar ik niet vrolijk van word die operatiekamer. Moest ook weer plassen, op dat smalle operatiebed liggend op de steek, nou dat plast niet echt makkelijk hoor!. Al die apparaten, ik weet precies wat er gaat gebeuren, maar dit was de eerste keer dat de anesthesist zei “ik ga nu iets inspuiten waar u misschien raar van wordt in uw hoofd”. Het enige wat ik steeds dacht was “ik ben nog niet weg! Ik ben er nog steeds! Ik hoor jullie no……” En daarna niks meer.
Ik werd wakker op de uitslaapkamer en toen was het 14.30 uur. Ik moest meteen weer plassen, maar toen duurde het helemaal lang voordat ik nog dizzy van de narcose, er iets uit kon persen.
Ik was om 15.15 uur terug op de kamer, heerlijk een kamer alleen! Ik voelde direct al dat het geen pompoenen waren die er in gezet waren. Dus die grote waren het waarschijnlijk niet geworden, hetgeen hij later ook bevestigde. Die 370 cc had een plattere vorm en daar was ik niet blij mee geweest.
Ik voelde me goed, had geen morfinespuit gekregen, was niet misselijk of duizelig! Helemaal blij mee! Om 16 uur een beschuitje gegeten en om 17 uur zat ik aan de spinazie, aardappels en hamlapje!
De spierpijn viel reuze mee, behalve als ik op mijn arm steunde, maar kon normaal in en uit bed komen. Heel anders dan in januari!
Ik heb voor het eerst op mijn site foto’s geplaatst. Op de startpagina foto’s aanklikken en je komt er vanzelf. Ik besef goed dat het niet de mooiste plaatjes zijn, dus als je er niet tegen kunt: niet kijken! Maar het wordt nog mooier! Als je het vergelijkt met vorig jaar, alleen 2 littekens, dan is het zeker een vooruitgang. De expanderfoto’s zijn niet zo mooi, mede omdat ze zo ongelijk zitten. Ik zal binnenkort nog wat nieuwe foto’s plaatsen als de borsten wat tot rust gekomen zijn. Over een paar maanden worden de tepels er nog op gemaakt.
Posted on 6/13/2010 at 10:38:18 AM
Mijn rechterborst is de afgelopen weken minder geworden, ik had het al een paar keer aangegeven bij de assistente van de plastisch chirurg, ook al laten zien, maar omdat de afspraak voor controle afgelopen donderdag was, heeft niemand daar actie op ondernomen. Ik kon de borst aan alle kanten indeuken en hoewel deze kant steeds groter leek en hoger zat, was hij nu duidelijk minder.
De plastisch chirurg dacht dat net als ik dat hij lek zou kunnen zijn. Voorstel was om alles eruit te zuigen en opnieuw te vullen. Als hij lek was, moest ik zo snel mogelijk geopereerd worden om de definitieve protheses te plaatsen. Rechts is er 400 cc ingegaan de afgelopen maanden en er kwam maar 270 cc uit! Conclusie: hij lekt! Gevolg: weer zo vol mogelijk bijvullen (360 cc en toen knapte ik zowat) en woensdag 30 juni al de volgende operatie. Was gepland eind september, dus even schrikken, vervanging regelen op mijn werk, wel lastig zo aan het begin van de kindervakantie, want ik ben de hele maand juli niet aanwezig. Ik doe het deze keer maar een stuk rustiger dan de vorige keer, want dat is slecht bevallen.
Ik merk nu na 4 dagen dat het alweer minder wordt, wel vreemd dat zo’n expander kan lekken, ik las net een website van iemand anders, die zit op dit moment met hetzelfde probleem, ook lek. Het komt dus vaker voor. Het vervelende is dat je huid en spieren steeds weer terugveren en op het moment dat de protheses geplaatst worden, de huid niet genoeg ruimte heeft voor de prothese. A.s. donderdag nog even voor controle, kijken of hij nog eens wil vullen.
Ik heb nu vakantie, 2 weken, ga nog even naar Berlijn, naar kinderen en kleinkind, maandag terug en woensdag het ziekenhuis in. Nog maar even niet te veel aan denken. Heb al wel afgesproken dat hij de wondranden inspuit met iets dat een paar dagen nog verdoofd, zodat ik misschien geen morfinespuiten hoef. Dat is hetgeen waar ik zo belabberd van ben iedere keer, hoop dat dat het me nu bespaart blijft.
En……….toch heel snel die Marlies Dekkers bh!!!
Mijn prachtige kleindochter!
Posted on 5/19/2010 at 5:48:28 PM
Het is deze maand 5 jaar geleden dat er borstkanker werd vastgesteld. Ik ben er nog! Ik hoor bij de 80% (of was het nou 70?) die het overleefd hebben na die 5 jaar. Daar ben ik erg dankbaar voor. Het schiet ook deze maand regelmatig door mijn hoofd heen, de maand mei is toch een maand met een aparte betekenis.
Ondertussen ben ik weer aan het werk, meestal tot 15 uur. Het bijvullen is klaar. Links zit er 440 cc in en rechts 410 cc. In juni weer voor controle en waarschijnlijk eind september worden de protheses geplaatst.
Rechts zit nog steeds hoger dan links, dus een strak truitje wordt het nog niet deze zomer. Maar verder heb ik er geen last van, het is hard, maar ik kan evengoed al weer op mijn zij liggen. Wordt vervolgd, maar dat zal wel in september worden.
Posted on 3/12/2010 at 4:32:55 PM
Ondanks de stekende pijn aan de rechterkant, toch weer 30 cc gevuld. Moet zeggen dat het deze keer piece of cake was! Behalve dan een uur uitloop in de wachtkamer! Maar daar zitten we niet mee, naald erin huppa, andere kant huppa! Klaar weer! Links zit nu 400 cc en rechts 320 cc, weet niet of dat verschil nog ingehaald moet worden, zou betekenen dat ik rechts nog 2x moet, links in
ieder geval nog 1x en dan rekken en rusten! Ben blij dat het nog tot september duurt dat de protheses geplaatst worden. Duurt lang voor ik weer helemaal bijtrek deze keer. Ben af en toe uurtje of 1,5 aan het werk maar dat is dan weer mooi genoeg.
Heb inmiddels 2 behandelingen bij de fysio gehad, haptonomie en cranio-sacraal therapie. Heel ontspannend, alleen maar mijn lijf voelen en bij mezelf blijven. Niet in mijn hoofd gaan zitten. Vanochtend in alle vroegte daar heen gewandeld, stil op straat, vogeltjes fluiten, dat voelt zo lekker!
Posted on 3/10/2010 at 4:03:26 PM
In overleg met de arts toch 30 cc gevuld, niet zo veel, heb gezegd dat ik het eigenlijk wel genoeg vond zo. Maar dan moet er toch nog 30% extra gevuld worden, als ik dat niet doe, krimpt het ook wel weer iets in het komende half jaar en dan blijft er niet zoveel over.
Hij heeft beloofd dat hij het zelf gaat doen, gelukkig!
Verder gaat het langzaam weer beter, we blijven maar beetje lanterfanten, mijn lijf wordt ook weer rustiger.
Posted on 3/3/2010 at 1:02:54 PM
Morgen staat de 4e afspraak om te vullen. Weet alleen nog niet of ik dat wel wil. De vorige keer is het niet zo goed bevallen en ik heb daarna een terugval gehad. Was al redelijk aan het werk, 50% beter gemeld, maar ben soms eigenwijs, als ik in de middagpauze eigenlijk naar huis zou moeten en mijn lijf voelt dat ook zo, dan is er ergens in mij een drang om door te gaan. Nog even dit overleggen, nog even dit overdragen, nog even…………….nog even…………….en toen was het te veel.
Vrijdagavond zat ik thuis gewoon op de bank, moe van de hele week en opeens werd ik duizelig, zo erg dat ik niet meer kon zitten. Bij iedere beweging die ik maakte zwaaide mijn hoofd heen en weer. Heel beangstigend. Raakte behoorlijk in paniek, waarschijnlijk kwam er aanval van hyperventilatie overheen, weet ook niet precies wat er dan gebeurt, maar ik kreeg hartkloppingen en begon te trillen als een rietje. Kon mijn ademhaling niet meer onder controle krijgen. Heb altijd wel een oxazepam in huis, ben gaan liggen, op de bank, toen op bed, maar kreeg mezelf niet rustig. Even tegen mijn zoon aangehangen, met trillende benen onder de douche gaan staan, nog steeds draaierig. Uiteindelijk begon de oxazepam te werken en ben ik in slaap gevallen. Voordat je dan in slaap valt ben je ook nog bang dat je de volgende dag niet meer wakker wordt, maar dat werd ik wel.
De dagen erna ben ik nog steeds zenuwachtig. Bekend gevoel, ook in de tijd dat ik zo depressief was werd ik wakker met golven van zenuwen in mijn lijf. Nu ook, hele weekend maar rustig aan gedaan. Af en toe halve oxazepam genomen, dat houdt het onder controle. Huisarts geweest maandag, 2 weken aankijken, vooral even tijd voor mezelf nemen. Als het over 2 weken niet over is, dan kunnen we diverse dingen doen. Ja, natuurlijk, psycholoog (nee dank u, heb al genoeg gepraat in mijn leven), anti-depressiva (nee liever niet) of mensendieck (ademhalingsoefeningen).
Ben ondertussen beetje bang weer in een depressie te belanden. Heb er alleen deze keer geen directe aanleiding voor. Hou me dus maar vast dat het komt van overbelasting.
Het is nu 1,5 week later, de onrust is minder, maar nog niet weg. Ben overdag redelijk fit, eind van de middag wordt het minder. Af en toe een klein uurtje naar mijn werk, meer koffie drinken dan echt iets doen, maar dat is alleen maar goed. Vooral buiten zijn doet me goed, lekker fietsen, weer lopen, nog even fietsen, met een zonnetje erbij is het heerlijk.
Ik merk nu pas hoe belangrijk het is om na een operatie je lichaam de tijd te geven te herstellen. Heb ik niet gedaan. 2 dagen na mijn operatie was ik al weer druk in mijn hoofd aan het nadenken wat er allemaal gedaan moest worden voor de komst van 2 nieuwe artsen!
Luisteren naar je lichaam, doen wat kan en niet doen wat niet kan (wat een wijsheid van deze vrouw). Ik ren maar door, druk druk druk, ik wil druk zijn want als ik te lang met mezelf opgescheept zit, ga ik piekeren, heb ik last van dingen in mijn leven die ik niet meer veranderen kan. Maar ook daar zal ik mee moeten omgaan. Accepteren wat je niet meer kan veranderen. Dat scheelt heel veel energie!
En morgen? Eerst maar even overleggen met de arts!
.
Posted on 2/14/2010 at 7:15:40 PM
Deze keer mocht de assistente het bijvullen. De magneet deed het goed, eerst de rechter kant, de naald ging erin en dan moet ze eerst de naald weer omhoog trekken om te kijken of er blauwe vloeistof terug in de spuit liep. Dat gebeurde niet. Rechts doet nog steeds meer pijn dan links en als daar dan een naald inhangt, de arts erbij geroepen moet worden, die eerst zijn steriele handschoenen aan moet trekken, voelt dat niet prettig. Bij hem lukte het ook niet. Dus naald er weer uit, sorry hoor, nieuwe naald en spuit klaarmaken. Dit ging wel goed. Na 30 cc stond er al zo’n spanning op dat we het hier bij gelaten hebben. Links ging er zonder problemen 60 cc in. Totaal links 280 en rechts 230. Het lijkt nu wel wat meer in evenwicht. Het begint al wat vorm aan te nemen. Rechts zit de expander waarschijnlijk toch iets hoger, komt pas goed als de protheses geplaatst worden over een half jaar.
Ik liep weg en eigenlijk voelde het niet anders dan de dag ervoor, dat was mooi. Heb nog een paar uur gewerkt en daarna naar huis gegaan. Zelfs met de auto naar huis gereden. De volgende ochtend toen ik wakker werd was alles zo pijnlijk en strak gespannen. Weet niet wat er met mijn spieren gebeurt ’s nachts, maar waarschijnlijk is het hetzelfde als een avondje intensief sporten, de volgende ochtend voel je dat pas! Na het douchen ging het weer beter.
Het is nu zondag en het lijkt ook aan de rechterkant wat beter te voelen. Heb alleen de hele middag met maagpijn op de bank gehangen. Ben toch in het weekend wat lamlendiger dan door de week, waarschijnlijk ben ik te veel aan het werk en daar pluk ik in het weekend de vruchten van! Is niet slim, ik weet het. Deze week zal ik er wat meer op letten en op tijd naar huis gaan.
Posted on 2/5/2010 at 8:46:24 PM
’s Morgens om 8.30 uur afspraak bij de plastisch chirurg. Ik mag op het bed gaan liggen en de assistente probeert met een magneetje te zoeken waar het vulventiel zit van de expander. Dat lukt niet erg maar als de arts het zelf doet, gaat het direct goed. Uit mijn ooghoeken zie ik een hele grote naald aankomen, oeps………….mag het ook wat minder? Hij zei “kijk er maar niet naar, ik ga bijvullen totdat je zelf aangeeft dat het pijn gaat doen”. Toen er 60cc inzat links voelde dat nog redelijk, maar hij moest opnieuw er in prikken als er nog meer bij moest en dat vond ik niet nodig! Rechts was stuk pijnlijker, er zit nog steeds een zwelling, arts denkt nog steeds bloeduitstorting maar weer het ook niet zeker. Afwachten dus, ook rechts ging er bijna 60cc in en dat voelde direct vervelend en strak gespannen. Nu een dag later steekt het en vind ik het irritant worden dat er iets zit wat er niet hoort. Rechts dan want links heb ik er amper last van. Volgende week weer. Er zit nu al 220 cc in. Heb geen idee hoeveel het totaal zou moeten zijn, zal ik nog eens wat over zoeken op internet.
Ik ben ondertussen al weer halve dagen gestart met werken, gaat wel goed, ook autorijden gaat redelijk, inparkeren is wat lastig, maar als ik het voorzichtig doe ook te doen. Dus 2 weken na de ingreep ben ik al weer aardig bijgetrokken!
Posted on 1/29/2010 at 2:34:42 PM
De strips en pleisters zijn er inmiddels af, het litteken ziet er goed uit. Er is maar een klein stukje opnieuw opengemaakt en niet zoals ik dacht, het hele litteken. De rechterkant blijft pijnlijk en voelt al vanaf dag 1 strakker dan de andere kant. Volgens de plastisch chirurg kan het ook zijn dat de expander wat omhoog gekropen is, dat komt pas goed op het moment van inbrengen van de definitieve protheses. Dat merken we waarschijnlijk wel als het bijgevuld gaat worden, als de bobbel dan op de verkeerde plek groter wordt, is het niet goed.
Het slapen gaat wel beter, ik slaap nu tenminste de hele nacht door, daardoor voel ik me ook weer fitter. Ben alweer een beetje aan het werk achter de computer voor de poli, makkelijk als je thuis kunt inloggen op de mail van het ziekenhuis! Kan nog niet autorijden of fietsen dus ben buitenshuis niet zo mobiel, af en toe stukje lopen maar dan houdt het ook op. Het weer lokt ook niet erg aan om naar buiten te gaan, brrr, blij als het weer een beetje lente wordt!
Posted on 1/23/2010 at 8:57:49 AM
En toen naar bed donderdagavond. Tja ik heb niet zo’n geweldig bed met afstandsbediening als in het ziekenhuis, dus eerst een manier zoeken om te gaan liggen (ik mag mijn armen niet gebruiken en al mocht het wel dan kan het niet!), 1 kussen ligt niet lekker, weer overeind, au au au…..2 kussens dan maar, ligt ook niet……toch maar proberen, ik lig, nu het licht nog uit, ooooh………..kan er niet bij!! Weer overeind…auauau……..Ok, ik lig. Een uur later weer wakker, kan geen kant op, lig als een houten plank in bed, kan niet links of rechts draaien. Val weer in slaap, uur later enz enz, dat ging de hele nacht door. Om 3.00 uur had ik overal spierpijn, ook in mijn nek, in mijn buik en mijn borsten stonden zo strak. Naar beneden, paracetamol ingenomen, even op de bank gezeten met een bak vla, weer naar bed. Tot 6 uur geslapen en toen ben ik heerlijk onder de warme douche gegaan.
De rechterkant is nog steeds dikker dan de linker kant. Heb die dag niet zoveel gedaan, ben nog duffig in mijn hoofd van de narcose. Mijn vriendin komt om 12.00 uur, maar na een uurtje is dat wel weer genoeg gepraat. Mijn zus en zwager komen ’s middags en Femke heeft lekker gekookt ’s avonds. Dat smaakt altijd beter dan dat je zelf kookt.
Maar als ik in de spiegel kijk en ik zie 2 kleine heuvels, dan ziet het er toch direct een stuk beter uit dan die rimpelige littekens. Voel me meteen meer vrouw! Ik kan nu geen bh aan, dus het is even zoeken hoe ik dat oplos. Heb nog wel van die topjes maat 176, daar zit een soort nepvulling, heb die het afgelopen jaar ook vaak gedragen, beetje opvullen met aquariumwatten (vrouwen die borstkanker achter de rug hebben weten direct waar ik het over heb), dat voelt nog het beste. Nu heb ik even niets om, af en toe nog koelen hoewel ik denk dat dit weinig zin heeft.
Posted on 1/22/2010 at 4:36:15 PM
De operatie staat gepland om 8.15 uur. Alles verloopt volgens planning en ik ben om die tijd op de operatiekamer. Ik lig lekker onder mijn warme dekentje maar dan vraagt de plastisch chirurg of ik er weer even af wil komen want hij wil het nog even aftekenen. Dat gaat uit de losse pols, streepje hier, streepje daar, streepje toch wat lager en dan is het in orde. Ik ga weer liggen, infuus wordt aangesloten, ik krijg een kapje op en ik zeil weg.
Als ik bijkom moet ik echt vreselijk nodig plassen, maar ik ben nog zo bij de wekker dat ik het op kan houden! De verpleegkundige vindt het vreemd dat ik moet, terwijl ik toch nuchter was! Ze gaat met een echo-apparaatje kijken of mijn blaas echt vol zit en dat zit hij! Omdat ik niet op mag staan gaat ze me catheteriseren, oftewel met een slangetje mijn blaas leeghalen. “1 liter” zegt ze hoogstverbaasd “hoe kan dat nu”? Ja dat weet ik ook niet natuurlijk, maar ben weer opgelucht.
Ze vraagt hoeveel pijn ik heb in een score van 0 tot 10. En die vraag had ik verwacht. Ik blijf het een rare vraag vinden, want de ene zegt 8 en de andere zeg 4 en dan bedoelen ze hetzelfde. Vorig jaar heb ik 8 gezegd, dat had ik nooit moeten zeggen, want ik kreeg toen aardig wat morfine toegediend. Dus ik zei nu heel bescheiden “doet u maar een 4″. Morfine had ik al gezegd dat ik het niet wou hebben, dus kreeg ik Dipidolor, waar ik vervolgens dezelfde bijwerkingen van had. Urenlang misselijk, het hield niet op. Op de afdeling kreeg ik antibiotica in het infuus, vervolgens iets tegen de misselijkheid, nog iets anders tegen de misselijkheid en om 22.00 uur ’s avonds kon ik pas een beschuitje eten.
Ik voelde al 2 bescheiden heuveltjes maar het ene heuveltje was wel erg gezwollen, na overleg met de plastisch chirurg moest ik in een strak corset met ijs-koeling, waarschijnlijk was daar een bloeding geweest en zat er nu een stolsel. Dikke pret, voelde niet fijn hoor. Maar al een heel ander gevoel!
De avond ervoor en dezelfde dag regent het smsjes, collega’s hebben bloemen neergezet, de volgende dag komen ze 1 voor 1 even langs, zelfs van iemand die op vakantie is krijg ik een sms, van anderen krijg ik weer een kaartje, wat hebben we toch een geweldig meelevend team met elkaar, maar zeker ook van familie en vrienden, geweldig! Doet zo goed!
De dag erna mocht het er weer af, wel nog hele dag gekoeld. Ik voelde me ook een stuk beter, zeker toen de drains (slangetjes die het wondvocht afvoeren) eruit werden gehaald en vervolgens ook het infuus werd verwijderd.
’s Avonds om 17.45 uur komt de arts en ik mag naar huis, eindelijk, ik lag op een kamer alleen en het was erg lawaaiierig op de afdeling, lekker naar mijn eigen bedje! Thijs komt me halen, met een rolstoel, ik zit met de bloemen voor mijn gezicht en denk “ik wil geen collega’s tegenkomen”! Yvonne in een rolstoel, dat kan toch echt niet!
Posted on 1/12/2010 at 8:19:52 PM
Het heeft lang geduurd maar eindelijk is het dan zover. Woensdag de 20e mag ik me om 7.30 uur melden en om 8.15 uur word ik geopereerd. Aan twee kanten wordt de huid opgerekt door middel van expanders, deze worden onder de borstspier geplaatst. Deze operatie duurt ongeveer 2 uur. Een nachtje blijven en dan weer naar huis. Na 2 weken worden de expanders voor de eerste keer gevuld op de poli van de plastisch chirurg. Dit gaat dan een aantal keren gebeuren. Daarna krijgt de huid een paar maanden rust en dan volgt de 2e operatie waarbij de gelprothesen geplaatst wordt.
Ik zal proberen wat foto’s te maken en te plaatsen, jammer genoeg mag ik geen camera mee nemen in de operatiekamer, maar dat had ook wel mooi geweest, hoewel?? Het is wel belangrijk om anderen foto’s te laten zien van het resultaat en wat er aan vooraf gaat. Heb zelf ook van alles opgezocht de laatste tijd omdat je wilt zien hoe het wordt, wat je kan verwachten. Ik weet in ieder geval wel dat ik spierpijn kan verwachten! Maar dat gaat weer over, geen probleem. Mijn enige angst is dat je het altijd blijft voelen dat er iets zit wat er niet hoort. Maar dat risicio neem ik. Straks koop ik als eerste een Marlies Dekkers bh! Eindelijk weer mooie setjes kopen, heb ik al 5 jaar niet kunnen dragen, wat zal ik weer een geld tekort hebben!
Even fotootje van mijn prachtige kleindochter!
Lilly, 28-12-2009
.
Posted on 7/12/2009 at 11:16:29 AM
Alles is nagekeken, de uitslag is: botontkalking, slijtage en een beginnende Hernia! goed nieuws dus. Ik kan weer verder, ben gestart met manuele therapie, het is al iets beter geworden, ik moet een beetje oppassen met werken, dat mijn houding goed is. Maar dat valt af en toe niet mee als je over een patient heen moet hangen, of steunkousen aan moet trekken!
Ik heb weer een gesprek met de plastisch chirurg gehad, aanvraag gedaan voor een reconstructie met expanders, dit wordt pas september/oktober, eerst moeten alle collega’s maar terug zijn van vakantie en dan zien we wel wanneer het gaat gebeuren. Ik ben er zo langzamerhand wel aan toe, dat ik straks weer alles aan kan!
Posted on 5/3/2009 at 10:33:18 AM
Geen bericht goed bericht is het meestal, vandaar dat ik al vanaf 2008 niet meer geschreven heb.
In februari 2009 heb ik preventief mijn linker borst ook laten verwijderen. Ik had zelf een half jaar ervoor een klein bobbeltje gevoeld, na 2x een echo waar niks uitkwam maar wel met steeds de spanning dat het niet goed zou zijn, heb ik toch de beslissing genomen. in ieder geval was ik er dan zeker van dat ik mijn okselklieren aan die kant zou kunnen behouden. Alles is prima verlopen, nu bijna 3 maanden geleden, het ziet er alleen niet mooi uit, ben erg gerimpeld aan de linker kant. Ik geef het nog even de tijd. Binnenkort weer naar de plastisch chirurg, ik wil wel graag weer borsten via de expandermethode. Lijkt me geweldig om weer normaal een bh aan te kunnen en niet steeds op te letten of mijn trui of blouse niet te laag zit!
Ik had een collega, Marry, ook met borstkanker. 5 jaar geleden ontdekt. Toen ik met haar ging werken waren we niet alleen collega’s maar ook lotgenoten. Na 2 maanden samen gewerkt te hebben had ze uitzaaiingen in lever en longen. 1,5 jaar aan de chemo geweest. Het zag er 1,5 maand geleden toch wat rustiger uit, uitslagen waren beter, plekjes op longen niet meer te zien, op lever verminderd. Maar ze kwam niet over de laatste chemo heen,bleef moe en vooral duizelig! Het hoeft geen nadere uitleg denk ik, ze had uitzaaiingenin de hersenen. Totale verslagenheid! Voor haar en haar gezin met 3 jonge kinderen. Ik ben met een andere collega bij haar geweest, 1 week voor haar overlijden. Er stond een bed in de huiskamer, een schrikbeeld voor degenen die een of andere vorm van kanker hebben gehad, een bed in de kamer betekent het einde. Ze overleed 1 week later. Lieve, dappere, positieve, blije Marry! Ik kan het nog steeds niet geloven. Tijdens de kerkdienst liepen haar man en de kinderen ieder aan een kant van de kist. Aangrijpend. Tot aan het laatst geprobeerd de ziekte te bedwingen. De laatste week nog 1x naar Alkmaar geweest om te bestralen. De 2e keer was het op, ze kon niet meer. Dat is wat ze zeggen met je allerlaatste krachten het nog proberen.
Volgende week ga ik zelf met lood in mijn schoenen voor een botscan. Heb al een paar maanden rugpijn die steeds erger wordt, heb een raar been, een zere rib, dezelfde als 2 jaar geleden waar toen niets uitkwam, een knie waar ik de trap niet meer op kan lopen. Kortom, waar zijn mijn positieve gedachten? Hoe kan ik positief denken als een ander net is overkomen waar ik bang voor ben.
Ik las deze week een stukje over iemand die schreef “je moet je angst in de ogen kijken”, ok dat heb ik geprobeerd. Waar ben ik precies bang voor? Voor de dood? Voor de pijn? Dat ik langzaam wegteer? Dat ik mijn kinderen en iedereen die me lief is, achter moet laten als het zo is? Dat ik als ik dood ben, toch ontzettend iedereen zal missen? Dat ik niet meer lijfelijk ze kan omhelsen? Dat ik niet wil dat ze de komende jaren heel veel verdriet hebben? Dat ik niet in een kist onder grond wil? Kortom, dat ik net zoals iedereen toch liever wil leven dan dood wil zijn.
Lekker negatief stukje mensen, sorry maar moest het even van me afschrijven. Er is nog helemaal niets aan de hand, behalve dat de dood altijd in je nek hijgt, schreef ook iemand. Verder gaat het eigenlijk prima, ik heb ondertussen een prachtige kleindochter erbij, Lilly en ze is nu 7 maanden, heeft 2 tandjes en kruipt al een beetje. Ze is gek op slagroom hebben we pas ontdekt!
De uitslag van de scan laat ik weten zodra het bekend is.
Morgen schijnt de zon weer