Morgen schijnt de zon weer

De achterliggende week probeer ik weer uit mijn hoofd te verwijderen. Niet meer aan denken, het is geweest. Delete, delete, delete!

Zaterdagochtend was nog redelijk, heb zelfs nog twintig minuten gefietst, ik weet dat het amper wat voorstelt, maar het was zonnig en ik heb er van genoten. Daarna was het op. En als ik zeg op, dan bedoel ik ook op. ’s Middags een half uurtje naar het tuincentrum geweest, een paar vaste planten voor in de tuin gekocht, en toen was het weer op. Het lijkt wel of mijn batterijen maar voor een half uur zijn opgeladen.

Maar wel lekker gegeten, mijn eetlust is weer terug. Het valt wel als een blok beton in mijn maag, maar het smaakt me weer. Femke, die verbaasd staat over haar eigen kookkunst, heeft Tilapiafilet gebakken! Heerlijk was het!

Zondag stond ik op, was steeds duizelig, en die dag worden mijn batterijen gewoon helemaal niet meer opgeladen. Al mijn cellen liggen op apegapen en denken “wij doen even niets vandaag, het is zondag, rustdag dus”!

Dat is dus het enige wat ik doen kan. Rusten, hangen op de bank.

’s Middags komt Loes even langs, ik blijf op de bank hangen heb ik gezegd, verwacht maar niet zo veel van me. Maar dat maakt niet uit, lekker gekletst en ze heeft even piano voor me gespeeld. Daar geniet ik ook weer van, dat zijn geen arbeidsvitaminen,maar genezingsvitaminen. Ik voel mijn vader dan ook heel dichtbij. Hij is 11 jaar geleden overleden aan de gevolgen van longkanker. Hij moest dit ook meemaken, deze zware tijd, de chemo’s, het herstel en ik weet dat er toen nog niet van die goeie medicijnen waren tegen misselijkheid. Hij heeft het slechter gehad dan ik en ook hij is weer uit dat dal vandaan gekomen. Helaas had hij een jaar later uitzaaiingen en heeft hij niet mogen blijven.

Dit hele ziekteproces van mij doet me zo vaak aan die periode denken, het komt zo vaak weer boven. En niet alleen bij mij, dat weet ik.

Toen Loes gister piano speelde voor me, moest ik denken aan de laatste paar uur dat mijn vader nog leefde. Hij zei “ik hoor ergens muziek van Chopin”. Ik hoorde niets, misschien hoorde hij hemelse muziek, ik weet het niet, misschien kwam het van de morfine. Maar wat hij toen zei vergeet ik nooit meer. Hij zei “als je Chopin speelt, dan ben ik er hoor”!

Ik heb nadien vaak geprobeerd Chopin te spelen op de piano, maar dat lukt me niet echt en ik begrijp dat hij bij mijn piano-geklungel niet echt om een hoekje kwam luisteren. Maar ik weet wel dat hij nu vaak om me heen is.

Vanochtend een half uur achter de computer gezeten, eigenlijk al te lang want dan moet ik nog douchen en ik sta met zwabberende benen onder de douche.

Tot 11.00 uur blijf ik maar even lekker liggen op de bank en daarna ga ik naar de afspraak met de mevrouw die een gelprothese gaat regelen.

Er zijn wel een aantal soorten en maten, zachte, uitgezakte en stevige gelborsten!

Ok, welke ik gekozen heb gaat niemand wat aan, dat is privé, maar ja, als je 3 kinderen borstvoeding hebt gegeven hoef je niet zoveel fantasie te hebben om te bedenken……

Ik zei tegen die mevrouw “ik heb de jongste 11 jaar borstvoeding gegeven”. Chemowaas, laten we het daar maar op houden!

Er was ook een aardige sortering met bh’s aanwezig, zelfs voor een badpak kan ik daar terecht. Handig als ik straks wil zwemmen.

Ik werd er helemaal een beetje blij van. Het ziet er weer normaal uit, gewoon een strak truitje gepast en het lijkt net echt!!!