Morgen schijnt de zon weer

2e FEC oftewel chemokuur.

Ik was toch aardig rustig, ik zag er wel tegenop maar heb geprobeerd me eraan over te geven.

Om 9.30 uur aangekomen in het ziekenhuis, er lag alweer een nieuw pak met raketten klaar (kan straks geen raket meer zien, brrr).

Ik had vorige week al doorgegeven dat ik graag door een ervaren arts het infuus ingebracht wou hebben, vanwege het misprikken van de vorige keer.

Wat was ik blij dat ze een bed voor me gingen opmaken en me naar de uitslaapkamer brachten omdat een anesthesist het zou doen!! Er was namelijk geen arts-assistent aanwezig op de afdeling!

Echt zo geweldig, hij zei “hier komt het prikje” ik lag nog wat te praten met mijn collega Karin, ze was meegegaan, even het bed helpen sturen (daar heeft ze niet voor gestudeerd, dat was duidelijk haha!) en toen zat het direct goed, hup in één keer!

Helaas kon ik deze arts niet reserveren voor de volgende keer, misschien kan ik hem omkopen? Zal er toch eens ernstig over nadenken.

Jammer genoeg ging er verder wel iets fout met het inlopen van het infuus.

Er wordt eerst een zakje met zoutoplossing ingedruppeld, daarna het zakje met medicijnen tegen de misselijkeheid.

Dan komt het grove geschut, de verpleegkundige hijst zich eerst in een groot blauw plastic jas, paarse handschoenen aan.

Dan wordt het zakje met de rode vloeistof ingedruppeld, de E van Epirubicine, dat moet tussen de 20 en 30 minuten worden ingedruppeld, vanwege de schade die het aan de aders kan toebrengen. Dat liep er de vorige keer dus heel snel doorheen.

Nu zat ik te praten met een aantal collega’s en na een tijdje dacht ik, dit gaat wel heel lang duren, toen ik keek naar het zakje, was dat nog lang niet leeg, en het druppelde ook veel langzamer dan de vorige keer. Ik riep de verpleegkundige, ze schrok en zei dat ze het fout had gedaan, ze had hem op 50 minuten gezet! Ze moest even zoeken in het boek, wat ze hier mee moest doen, in ieder geval sneller zetten, dus duurde het nog 10 minuten en toen was het zakje leeg.

Ze zei “ik moet even kijken of ik nog actie moet ondernemen”. Ze heeft er een collega bij gehaald en zij probeerde me gerust te stellen, dat het in ieder geval binnen een uur erin moest zitten.

Later ging de ader in mijn arm heel zeer doen, ze moest toen weer in het boek opzoeken wat ze daar mee moest doen. Mijn hele arm was koud, en toen ze voorstelde om er een cold-pack op te doen, zei ik ” overleg maar even met je collega, want volgens mij kan je er beter een hot-pack op doen. Logisch ook want je aders gaan wijder open staan als ze warm zijn!

Vervolgens weer zout, volgende zakje met de F van Fluorouracil, weer spoelen met zout, zakje met de C van Cyclofosfamide, en nog een laatste keer spoelen. Daarna werd ik eindelijk losgekoppeld om 13.30 uur!

Ik moet zeggen dat ik vind dat dit gewoon niet kan, ik was er zeer verbolgen over, op deze afdeling nog wel. Het is verdorie niet een gewoon medicijn wat ze inbrengen, het is puur vergif!

Ik snap gerust wel dat iedereen het leren moet, maar ik vind als je nog zo weinig ervaring hebt, dat je bij iedere handeling gecontroleerd moet worden.

Ik heb me de hele middag ongerust lopen maken wat voor schade het aan mijn aders heeft gebracht.

Het stelt je als patiënt niet erg op je gemak als je voelt dat iemand zo onzeker is.

Ze heeft wel een paar keer haar excuus aangeboden en het is best een lieve meid hoor, ik voel me zelfs een beetje rot om dit te zeggen over iemand. Het is zeker niet persoonlijk bedoeld, maar dat er door een leidinggevende meer op moet worden toegezien is duidelijk.

Thuisgekomen direct naar bed, niet kunnen slapen omdat het hele verhaal steeds door mijn hoofd spookte.

Lekker gegeten, het smaakt me nog goed, daarna op de bank gehangen en toen zakte ik helemaal in. Hoofdpijn, bekaf en tot overmaat van ramp werd ik hartstikke misselijk. Emmer erbij, medicijnen ingenomen voor als het echt niet gaat. Beetje hetzelfde verhaal als de vorige keer.