Morgen schijnt de zon weer

Vandaag weer een dikke tegenvaller te incasseren gekregen. Gelukkig heeft het niets met mijn ziekte te maken, of eigenlijk misschien ook wel.

Mijn afdelingshoofd kwam vandaag even een babbeltje maken. Ik wist niet wat ik ervan denken moest, zou hij willen weten wanneer ik weer ga beginnen of gaan ze mijn contract verlengen of juist niet?

Het feit dat ik van een aantal collega’s even niks hoorde de afgelopen week, geen reactie kreeg op mailtjes of telefoontjes zorgde ervoor dat ik er geen prettig voorgevoel van had.

En inderdaad. Het ziekenhuis verlengt mijn contract niet. Het loopt per 1 december af. Ik zou per 30 juni 2005 een vast contract krijgen maar omdat ik toen al ziek was hebben ze er een tijdelijk contract van gemaakt tot 1 december a.s.

Ik had als streefdatum toch 1 december in mijn hoofd om langzaam weer te gaan beginnen. Niet direct voor 4 hele dagen, maar toch proberen het weer op te bouwen. Ik had weer zin om te werken, ik zit toch al veel te lang thuis.

Kortom: als ik op 30 juni niet ziek was geweest had ik wel een vast contract gekregen en nu ik nog ziek ben krijg ik dat niet.

Bovendien schijnt er ook weer een personeelsstop te zijn.

Ik denk eigenlijk dat ze bang zijn om zich in de vingers te snijden, want stel je voor dat het toch niet zo lekker met me gaat en ik me steeds ziek moet melden, dat kost alleen maar geld.

Uit oogpunt van het ziekenhuis begrijp ik het wel.

Het lullige (sorry voor het woord) is dat je al in zo’n rotsituatie zit en alles wat er dan nog bijkomt is gewoon te veel.

Wat te denken van het financiële plaatje straks? 70% van je maandsalaris.

Die hele mallemolen doorlopen van uitkering aanvragen, gesprekken, papieren overleggen. Daar staat mijn hoofd nu toch helemaal niet naar?

Ben ik daarvoor nou verhuisd naar Hoorn? Om dichter bij het ziekenhuis te wonen?

Maar ik blijf positief. Het komt wel weer goed. Het komt altijd goed in mijn leven.

Ik voel me alleen vreselijk aan de kant gezet.