Morgen schijnt de zon weer
22 januari 2006
Posted on 1/22/2006 at 3:30:49 PM
Vrijdagavond ben ik weer thuisgekomen. Een beetje tv gekeken, boek gelezen en dat ging wel redelijk. Vervolgens ’s nachts heel slecht geslapen, ik word alweer wakker met een warhoofd van alle gedachten in mijn hoofd en weer onrustig.
Als ik bij Loes ben, word ik ook niet lekker wakker hoor, maar meestal zakt het weer af als ik mijn bed uit ga. En bovendien is er altijd iemand in de buurt als ik dan wil praten over hoe rot ik me voel en waardoor het komt. Ik kan janken zonder me schuldig te voelen.
Zaterdag begon dus al slecht, Femke belde op om iets af te spreken, daarna belt Thijs hoe laat ik hem kom halen en dan krijg ik het helemaal te pakken.
Het lijkt erop dat het goed met me gaat als ik niets hoef te doen of te bedenken of te regelen, maar zogauw ik iets moet ondernemen, dan bekruipt me een akelige onrust.
Ik ben toch naar Enkhuizen gegaan, we hebben even een kijkje genomen bij een verbouwd verzorgingshuis, waar ik misschien 2 uurtjes iets van vrijwilligerswerk zou kunnen doen.
Ook dat rondkijken daar kost me energie. Als we weer bij Femke zijn drinken we nog thee en dan haal ik Thijs op. Ik zie er al tegenop en het komt waarschijnlijk omdat ik bang ben dat ik weer moet huilen als ik met hem samen ben en dat ik het gevoel heb van alles te moeten doen, iets leuks te ondernemen met hem en toch een beetje gezellig te doen.
Dat legt al een bepaalde druk op me. Aan de andere kant vind ik het fijn om hem weer even om me heen te hebben.
Ik moet af en toe iets innemen anders red ik het niet. Terwijl ik de hele week nog geen medicijnen heb gehad.
De vraag aan mezelf is steeds, moet ik er maar doorheen en toch thuis blijven met die medicijnen of vlucht ik steeds terug naar Alkmaar en gun ik mezelf nog wat meer tijd. Ik weet het steeds niet wat het beste is. Daar word ik ook helemaal gek van, van het nadenken over wat ik doen moet.
Oh ja, vergeet ik bijna het belangrijkste, het teleurstellende bericht van de GGZ dat ze me geen dagbehandeling willen aanbieden omdat daar mensen zijn met zeer ernstige psychiatrische problemen zoals schizofrenie. Daar zou ik niet vrolijker van worden. Het enige wat ze dus te bieden hebben is 1x per 14 dagen een uurtje psychotherapie.
Ik was daar erg van ondersteboven. Het gevoel dat daar nog een beetje hulp vandaan zou kunnen komen is helemaal de grond in geboord. Ik moet het zelf oplossen en dat lukt dus niet. Ik voel me door de gezondheidszorg toch erg in de steek gelaten.
Nu is het zondag en het gaat helemaal niet goed. Heb net alweer vreselijke huilbuien gehad, voel me alleen maar weer rot en daar zijn Thijs en Jelle weer getuige van en dat wil ik dus niet. Toch gebeurt het. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik wil niet steeds wegvluchten naar Alkmaar als het niet gaat. Ik begrijp ook niet altijd wat er met me gebeurt, snap niet waar toch al die tranen vandaan komen, al maandenlang. Zo gauw ik thuis ben gaat het mis.
Lichamelijk ben ik nog steeds beperkt door mijn armen en been, de aderontstekingen zijn nog steeds niet over en ook het oedeem onder mijn oksel en bij de wond is nog steeds aanwezig. Ik krijg nog steeds 2x per week lymfedrainage.
Het is een vervelende bijkomstigheid om niet uren te kunnen wandelen omdat mijn been dan zeer gaat doen en dat ik af en toe gek word van die vervelende armen, maar daar valt mee te leven. Op dit moment is het psychische gedeelte het ergste.
Toen ik vanochtend in tranen was, ging opeens de bel van de voordeur. Ik had de buren langs zien lopen op weg naar hun kerk. Ik deed open en de zus van de buurvrouw duwde me zomaar een boekje van hun kerk in mijn handen. “Lees maar” zei ze “het is heel mooi hoor, God zegen je”. Ik was helemaal beduusd en ontroerd dat iemand die ik helemaal niet ken dat zo maar doet. Ontzettend meelevend gebaar.
Vrijdag sprak ik nog met iemand van de lotgenotentelefoon. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Zelfde ingrepen, depressie, werk kwijt. Ze zei dat ik mezelf de tijd moet geven, heel veel tijd geven en niet te snel willen. Maar wat is het moeilijk om hierdoorheen te komen. Zolang je bezig bent met de behandelingen ben je aan het overleven, zo gauw je bent uitbehandeld val je in een diep gat. Dat maak ik niet alleen mee, dat hebben bijna alle lotgenoten. Een stuk herkenning is dan ook belangrijk.
Het is voor de omgeving ook moeilijk om hiermee om te gaan, zei ze. Moet je iemand maar even met rust laten of juist niet? Maar degene die zo depressief is, heeft vaak geen energie om zelf initiatief te tonen om iets te ondernemen. Maar het is wel belangrijk dat er mensen om je heen zijn die jou proberen mee te krijgen om iets te gaan doen, een beetje afleiding te bezorgen en er gewoon te zijn voor ze. Ik heb dat ontzettend nodig zodat je weet dat je er niet alleen voor staat. En dat hebben mijn lotgenoten ook nodig.
Zodat je ook niet, buiten alles wat je al verloren hebt, al je sociale contacten kwijt raakt.
Posted on zondag, januari 22nd, 2006 at 15:30
In |
Comments RSS
maart 3rd, 2016 at 20:19
2t75So Outstanding post however , I was wanting to know if you could write a litte more on this subject? I ad be very thankful if you could elaborate a little bit more. Thank you!
maart 4th, 2016 at 16:00
m3g2cY Muchos Gracias for your article post. Much obliged.
april 6th, 2016 at 15:08
Thanks-a-mundo for the blog.Much thanks again. Really Cool.
april 22nd, 2016 at 01:35
I have a problem about the piece, where can i speak to the writer?