Morgen schijnt de zon weer

25 februari 2006

Posted on 2/25/2006 at 3:29:07 PM

De dagen doorworstelen, zo voelt het nog steeds. De ene dag een drama en de andere dag weer redelijk. Nog steeds niet blij zijn of het gevoel hebben dat het leven plezierig is. Ik weet inmiddels dat het hoort bij een depressie. Je kunt het niet als het stof op je jas zomaar afschudden. Het heeft tijd nodig, nog meer tijd. Als ik bedenk dat ik me al 4 maanden zo voel, vind ik dat het nu maar eens over moet zijn. Maar zo werkt het niet. Inmiddels een aantal gesprekken gehad bij de psychotherapeute. De laatste keer was heftig. Ze vroeg of ik het hele verhaal van mijn borstkanker aan haar kon vertellen. Ik wist niet dat ik nog zoveel emoties in me had toen ik vertelde over de dag dat ik hoorde dat mijn borst weggehaald moest worden. Ook over de avond voor de operatie, dat voelde als een traumatische ervaring, kon ik alleen maar met veel moeite, verdriet en dus tranen, vertellen. Er zit dus nog heel veel van binnen wat niet verwerkt is denk ik. Ik liep in de parkeergarage later nog te snikken. Dan is de rest van de dag ook moeilijk, iedereen die in therapie is geweest, weet dat. Je bent aardig van slag na het oprakelen van gebeurtenissen die ervoor gezorgd hebben dat je je nu zo voelt. Ik probeer steeds mijn negatieve gedachten en gevoelens een halt toe te roepen. Ik heb geleerd dat ze niet waar zijn. Ik denk negatief omdat ik depressief ben. Het voelt allemaal zinloos en hopeloos, maar het IS niet zinloos en hopeloos. Het voelt alsof het nooit meer goed komt. Maar het KOMT allemaal wel weer goed. Dus probeer ik mijn negatieve gedachten om te zetten naar positieve gedachten. Maar dat valt niet mee, want gedachten vliegen in een seconde naar binnen en voor je het weet maken ze je weer onrustig. Opschrijven wat ik wel goed heb gedaan, vooral tegen jezelf blijven zeggen dat je het goed doet, iedere dag weer proberen bezig te zijn met iets. Maar het kost zoveel energie dat af en toe de moed me in de schoenen zakt. Dan zeg ik tegen mezelf “kom op, pak de fiets, ga naar het winkelcentrum”. Ik heb er dan niet echt zin in maar ik moet het van mezelf. Boodschappen doen als therapie. ’s Morgens zit ik op de rand van mijn bed en dan kan ik me er bijna niet toe zetten om die paar stappen naar de badkamer te maken. Het liefst trek ik het dekbed weer over mijn hoofd. Maar aangezien ik al vanaf 5 of 6 uur wakker, val ik toch niet meer in slaap en dan verman ik mezelf om te gaan staan, mijn gedachten uit te schakelen en onder die douche te stappen. Als ik dan een afspraak heb, of zoals vandaag een ochtend naar de wereldwinkel ga, dan is dat wat makkelijker. Afleiding helpt me door de dag heen te komen. De dag waarop ik weer plezier in het leven heb, die komt. De titel van mijn eigen website heb ik toch niet zomaar in gedachten gekregen “morgen schijnt de zon weer”? Ik heb alleen geen idee wanneer het morgen wordt. Ik heb trouwens wel een lichtpuntje in het vooruitzicht. Ik heb een urgentieverklaring gekregen voor een woning in Enkhuizen. Aan de ene kant wil ik zo graag weer daar wonen en aan de andere kant is daar de druk en spanning van een verhuizing. Dat kan ik op dit moment er niet bij hebben. Dus het mag van mij nog een paar weken of maanden duren. Ik heb 4 maanden de tijd om zelf op een geschikte woning te reageren en als dat niet lukt, krijg ik een huis toegewezen. In ieder geval zou ik in de zomer weer in mijn eigen vertrouwde omgeving kunnen wonen.