Morgen schijnt de zon weer
11 februari 2006
Posted on 2/11/2006 at 3:28:30 PM
Het is zaterdagavond. Als ik zo op deze week terugkijk, die heel vervelend begon met de zondag, kan ik zeggen dat het toch iets beter gaat. Ik merk verbetering, vooruitgang, er komt een beetje meer rust in mijn lijf. Heb al dagenlang geen vreselijke huilbuien gehad. Er zijn momenten geweest dat het bijna fout dreigde te gaan, maar ik kan me weer herstellen. Niet altijd, maar vaak wel. Momenten waar het voelt dat mensen me in de steek laten, kan ik weer beredeneren met de gedachte dat het niet echt zo is, maar dat het mijn gevoel is, dat in deze periode veel zwaarder tilt dan normaal. Als er vervelende gedachten binnenkomen, weet ik dat het komt omdat ik op dit moment zo kwetsbaar ben. Als ik me ’s morgens nog akelig voel dan zeg ik tegen mezelf “straks is het weer beter”. En dat is ook zo. Met de psychotherapeute heb ik dat ook heel duidelijk kunnen bespreken, dat het niet zo is dat ik alles wat er in het verleden gebeurd is, weer opnieuw zou moeten verwerken, maar dat het komt omdat in deze situatie gebeurtenissen van vroeger, waarin ik me ook eenzaam, verdrietig en depressief gevoeld heb, weer boven komen. We gaan de komende tijd alleen praten over de situatie nu, verwerken van wat er veranderd is in mijn leven door de borstkanker en zo proberen het te verwerken en te leren er mee om te gaan, zodat ik over een tijdje weer mijn normale leven kan leven. Ik ben de hele week bezig om te plannen wat ik overdag ga doen, zodat ik niet zomaar een hele dag alleen thuis zit, want daar heb ik nog wat moeite mee. Maar zelfs dat gaat beter. Dinsdag was zo’n dag. Ik had me voorgenomen om bij iemand koffie te gaan drinken maar toen ik belde, was ze ziek. Heb wel een tijdje aan de telefoon gezeten en dan voel ik heel even een lichte paniek opkomen, zo van “en wat nu”? Ik ben toen maar een stuk gaan wandelen, daarna druk gaan stofzuigen, een uur met de koptelefoon naar getjilp van vogeltjes geluisterd (op bed), heel ontspannend hoor, ik zak er zo van in slaap! Wel vreemd, bedenk ik opeens. De buren hebben een voliÚre in de tuin en de keren dat ik afgelopen zomer lekker rustig buiten wou zitten, irriteerde dat gekwetter van die vogels me toch enigszins. Nu is de muziek op de cd dat van een nachtegaal en mijn buurvogeltjes kwetteren alleen maar. Donderdagochtend naar de wereldwinkel geweest om ingewerkt te worden. Dat was wel een goeie afleiding. Weer even met andere mensen in contact komen, over andere dingen praten dan ziek en zeer. Ik heb nog nooit in mijn leven in een winkel gestaan en ik moest direct al een kadootje inpakken. Daar heb ik dus geen opleiding voor gedaan, ik pak alleen kadootjes in met verjaardagen en met kerst. Enfin, het zag er toch wel aardig uit. Vrijdagavond heb ik bij Femke geslapen. Even de stad in geweest, gebakjes gekocht en daarna thuis een filmpje gekeken. Vanochtend een stuk gewandeld in alle stilte aan de buitenkant van Enkhuizen (wat mis ik dat toch!!) en daarna nog ergens gelunched. Kortom we hebben er een gezellig dagje van gemaakt. In het winkelcentrum kwam ik nog wat bekenden tegen. Meestal heb ik het gevoel dat niemand zich belabberder voelt dan ik, tenminste de afgelopen maanden, maar vandaag had ik het gevoel dat degene die ik tegenkwam het even zwaarder had dan ik. Dat betekent dus dat het met mij beter gaat. Gelukkig kan ik weer meeleven en meevoelen met een ander. We moeten elkaar af en toe maar een beetje er doorheen slepen.