Archief

Links

17 juni 2005 -de 2e operatie

Posted on 6/17/2005 at 4:24:17 PM


Om 7.30 uur krijg ik mijn medicijn om rustig te worden, ok-jasje aan en om 8.15 uur ga ik al naar boven. Gelukkig heel vroeg.
Als ze me met bed en al in de sluis van de operatiekamer zetten, komt de chirurg direct naar me toe en vraagt hoe het met me gaat. Ik moet huilen zodra ik mijn mond opendoe en vertel dat ik vreselijk zenuwachtig ben. Hij zegt dat het begrijpelijk is, dat het nog een tijdje duurt voordat ik alles heb verwerkt. “Maar nu ga je lekker slapen en ik zal mijn best doen om er iets moois van te maken” zegt hij tot slot.
Ze rijden me de OK in, allemaal onbekende gezichten, jammer, vorige keer kende ik er een aantal, maar ze zijn evengoed heel lief, het infuus wordt ingebracht, de anesthesist is wel dezelfde als de vorige keer. Ik begroet hem met “hallo, daar ben ik weer”! en ik vraag nog of hij goed op me wil letten. Die toch wel aanwezige angst dat er iets fout gaat met de narcose, blijft altijd ergens in je achterhoofd aanwezig.
De chirurg staat rechts naast me, wat een lieverd! Hij houdt mijn hand vast en zo val ik in slaap!
Dat voelde heel fijn, heel persoonlijk.

10.00 uur. Pijn is alles wat ik voel, ben nog vreselijk ver weg, ik krijg morfine maar het zakt niet af. De pijn voel ik niet waar de borst weg is, maar bij de oksel waar de lymfeklieren zijn verwijderd. Vaag zie ik Karin (collega) naast mijn bed staan, die bij iemand om nog meer morfine gaat vragen. Om 11.30 uur ben ik terug op de afdeling. Daarna zakt de pijn gelukkig een beetje af.
En dan: misselijk, vreselijk misselijk. Dat zakt de hele middag niet af. Eindelijk om 16.30 uur krijg ik een zakje via het infuus tegen de misselijkheid. Dat helpt niet, na een uur nog steeds niet. Irene (andere collega) zit bij me en ze gaat vragen of ik nog iets kan krijgen. Dan krijg ik een wondermiddel en na 10 minuten ben ik er weer! Heerlijk! Dan is het ook bijna bezoektijd.

Ik wil nog niet naar mezelf kijken, heb wel voorzichtig gevoeld dat het plat is. Er zit een flanellen doek overheen en dat vind ik prima. Laat maar lekker zitten tot morgen. Nu nog even niet.
Irene geeft me haar 06 nummer en zegt “bel me morgen maar als je er aan toe bent, dan gaan we samen even kijken. Ze heeft niet eens weekenddienst, maar dat maakt haar niks uit. Ik kan haar nooit genoeg uitleggen wat dat voor me betekent.

Met het bezoekuur voel ik me prima, gelukkig maar, de spanning is ook mijn lijf uit, ik heb even alleen een allesoverheersend gevoel van “opluchting, het is voorbij, de operatie heb ik gehad”!

De kinderen zijn er met Ron, en ik denk dat ze opgelucht zijn dat ik er redelijk bij lig. Ik krijg bloemen en zoenen!
Posted on vrijdag, juni 17th, 2005 at 16:24 In | Comments RSS

Comments are closed.