Archief

Links

23 mei 2005

Posted on 5/23/2005 at 4:02:34 PM

Bezoek aan de mammaverpleegkundige, die mij nog iets duidelijker verteld over het lymfekliergebeuren, en ik mag nog wat vragen stellen. Ze is erg vriendelijk, maar er valt niet zoveel meer uit te leggen want ik ben aardig op de hoogte En op de vraag of ze ervaring heeft met deze situatie, kan ze me niet gerust stellen want voor iedereen is dat weer anders.

’s Middags nog een afspraak bij de anesthesist, stelt ook niks voor. Hij legt niks uit, vraagt alleen maar hoe zwaar ik ben en verbaasd zich omdat ik uit Zwaag kom. Hij begrijpt het als ik zeg dat ik hier werk.
Moet mijn gebit laten zien, hoe wijd ik mijn mond kan opendoen? “Nummertje 2″ zegt hij. Ik neem aan dat het voor een tube is die ik tijdens de operatie in krijg. Dan kan ik weer gaan.

Nog wel even bloedprikken bij het laboratorium. Weer een bekende collega, ik vertel het verhaal even en ze zegt ” ja meid, je zit op een trein waar je voorlopig niet vanaf komt”.
Die uitspraak raak ik voorlopig niet kwijt, “ik wil deze trein niet!!” denk ik, “ik wil nu bij het volgende station uitstappen, ik ben niet eens vrijwillig ingestapt!”.







Na mijn werk ga ik nog naar school, vanuit Amsterdam naar Alkmaar, ik moet een praktijkexamen doen van mijn opleiding doktersassistente. Ben er bijna mee klaar, maar nu loopt alles even in de soep. Maar dit wil ik nog even afmaken.
Eerst nog even eten bij Gaby, lekker als een ander voor je kookt en ik merk dat het me heerlijk smaakt! Even in de zon gezeten. Bijkomen van de vermoeiende dag.

Vertel het aan de docente. Ook zij schrikt en geeft me alle ruimte om de theorie, die ik niet meer kan doen omdat ik dan net geopereerd ben, later te doen.
Het examen is een makkie, ik haal een 8!

Als ik thuiskom stort ik helemaal in, ben hartstikke bekaf, en het dringt nu pas door, nadat ik het al zo veel keer heb verteld, wat er zich in mijn lijf ontwikkelt.
Bovendien zijn Femke en Thijs thuis, ik krijg niet de aandacht die ik op dat moment nodig had, Thijs begint over zijn opleiding te praten, dat hij die niet wil afmaken en ik denk maar 1 ding: “NU EVEN NIET!!!”�
Dus ik val uit tegen hem dat hij niet moet zeuren, dat hij maar naar beneden moet gaan. En dan komen de tranen, eindelijk, ik voel me vreselijk, alleen, zie het niet meer zitten. Ik lig een half uur op bed te huilen. Maar het was wel nodig. Het moest er toch uitkomen.
Posted on maandag, mei 23rd, 2005 at 16:02 In Zonder categorie | Comments RSS

Comments are closed.