Links

30 december 2007

Posted on 12/30/2007 at 9:38:33 AM

De een-na-laatste dag van het jaar 2007. Ik heb er weer een jaar extra bij gekregen, daar sta ik af en toe wel bij stil, dat het ook anders had kunnen gaan.Ik voel me goed, er is 2 weken geleden nog een longfoto gemaakt, daar waren geen bijzonderheden op te zien. Volgende week weer controle bij de chirurg. Ik heb sinds kort weer lymfedrainage, het scheelt wel iets maar heb nog vaak een zeurend gevoel onder mijn oksel. Ik denk dat dit niet meer beter wordt en daar moet ik dus mee leren leven. Ook heb ik erg spierpijn in mijn schouders en nek, word daar af en toe gek van, ik weet niet zeker of dat van de Tamoxifen komt, of gewoon een overgangsklacht, of stress, kan allemaal. Maar verder voel ik me goed, ben fit genoeg om 4 dagen te werken. Daar ben ik erg blij om.

We (Thijs, Femke en ik) zijn net 4 dagen in Berlijn geweest bij Jelle, mijn oudste zoon. Was helemaal geweldig natuurlijk in kerstsfeer, kerstmarkten bezocht waar veel te veel GlÃŒhwein en Bratwurst was en wat minder leuke artikelen. Het was heel koud, -7 graden, maar wel heel mooi dus. Jelle vierde zijn 30e verjaardag en het was fijn om weer eens even bij elkaar te zijn.

En nu het nieuwe jaar weer in met positieve gedachten voor wat komen gaat. Ik gun iedereen warmte en liefde om zich heen en vooral gezondheid!

 

 

zondag 4 november 2007

Posted on 11/4/2007 at 8:37:17 PM

De uitslag van het biopt en het uitstrijkje waren gelukkig goed. Ik ben een beetje laat met dit te melden omdat ik het idee had dat er niet zo vaak meer op mijn website wordt gekeken, maar dat blijkt wel het geval, dus nu maar even het vervolg.

Omdat het goed was en ik nu van de Arimidex wat depressief en jankerig werd, bovendien ook nog last kreeg van spieren en gewrichten, ben ik nu toch weer aan de Tamoxifen. Daar heb ik ook wel bijwerkingen van, maar dat zijn de bijwerkingen die alle vrouwen in de overgang in meer of mindere mate hebben.

Verder heb ik er een aantal maanden over nagedacht en dan bedoel ik de borstreconstructie. Ik heb het besluit genomen om het NIET te doen! Ik wil het niet, niet in mijn buik laten snijden, niet de hele dag narcose in mijn lijf en uren op de operatiekamer, niet een paar weken weer uit de roulatie zijn. Het is mooi geweest. Ik ga vooropig eerst een plakprothese aanschaffen, kijken of dat wat beter werkt. Ik heb nog steeds erg last onder mijn arm, loop ook iedere dag een paar keer aan mijn bh te sjorren, zo irritant, ik heb gelezen dat het ook een soort zenuwpijn kan zijn, dat varieert van zeurend aanwezig tot heel heftig. Maar ik weet niet zeker of dat ook beter wordt na een reconstructie, want dat zou de belangrijkste reden zijn om het te doen.

Verder werk ik sinds een paar maanden op een andere poli, van de 10 vrouwen die daar werken zijn er dus 2 (een collega en ik) die borstkanker hebben gehad. Voor haar is het ook 3 jaar geleden. Grote schrik op de afdeling dat ze nu een uitzaaiing in de lever heeft. Zo enorm confronterend voor mij, ik schrik daar zo van, maar ik moet weer verder, wil er niet bij stilstaan dat het mij volgende week of volgende maand of volgend jaar, ook kan gebeuren. Maar die gedachten zijn er wel en dat geeft onrust. Dat is de tol die ik moet betalen. Ik ben aan het overleven maar hoe lang, dat weet niemand.

Mijn oudste zoon woont sinds vorig jaar bij zijn vriendin in Berlijn, ik zie hem niet meer zo vaak, de laatste keer dat hij hier was, was 2 april, daarna ben ik nog een keer in juni in Berlijn geweest. Hij zit toch ver weg, ik mis hem, ik denk dat hij voorlopig niet terug komt, ben wel eens bang dat de laatste jaren dat ik er misschien nog ben, hij geen deel uitmaakt van mijn leven. Dat vliegt me naar mijn keel af en toe, maar ik kan er niets aan veranderen, het is zijn leven, zijn keus.

Dus wat kan een mens anders doen dan verder gaan, overeind blijven, mijn glimlach tevoorschijn toveren, maar ook mijn tranen laten rollen, positief blijven en af en toe een beetje zeuren en mopperen, mijn irritaties laten merken en niet alles opkroppen. De weegschaal in balans proberen te houden dus.

 

Zondag 19 augustus 2007

Posted on 8/19/2007 at 8:57:22 PM

Inmiddels weer een jaar aan de Tamoxifen, het medicijn waar ik eigenlijk niet aan wou beginnen (vanwege een heel vervelende bijwerking nl baarmoederkanker), maar omdat ik na een half jaar Arimidex nog niet de overgang achter de rug had, toch maar mee gestart. De bijwerkingen zijn waarschijnlijk de normale overgangsklachten, stemmingswisselingen, opvliegers (nog wel vol te houden). Vorige week voor controle bij de oncoloog geweest. Het weekend daarvoor had ik zo maar last van vaginaal bloedverlies, heb de hele week pijn in mn onderbuik en rug. Nu heb ik al eeuwen geen menstruatie meer gehad, dus dat was vreemd. De oncoloog verwees me door naar de gynaecoloog, daar kon ik de dag erna al terecht. Vaginale echo wees uit dat mijn baarmoederslijmvlies 9 mm was, normaal is dat kleiner dan 4 mm. Er is een uitstrijkje gemaakt en een stukje weefsel weggehaald. Dinsdag krijg ik de uitslag. Natuurlijk ben ik vreselijk ongerust. Het gaat goed me, prima eigenlijk, ben niet moe, werk 36 uur, en toch iedere keer als ik ergens last van heb ben ik bang dat er weer ergens kanker zit. Nu is baarmoederkanker niet zo heel levensbedreigend als je er op tijd bij bent, maar toch word ik er niet vrolijk van. Dat is zachtjes uitgedrukt hoor, had het gisteren toch aardig te pakken, ik zat een beetje piano te spelen en ja hoor, al mijn spanning van de afgelopen week kwam er uit. Dan vliegt de angst naar mijn keel, bang dat ik zo maar ergens een uitzaaiing heb en dat ik binnen een paar weken dood ga. Die doemgedachten heb ik gelukkig niet zo heel vaak, maar ze zitten wel ergens, diep binnen in mij verstopt en op momenten als deze, komen ze naar boven.

Ik heb nu weer Arimidex gekregen, Tamoxifen mocht gestopt worden omdat mijn bloedwaarden aangeven dat ik “postmenopauzaal” ben! Nu krijg ik weer fijn stijve spieren en gewrichten, maar het is voor het goede doel.

Â

Â

Posted in | 6 Comments »

Posted on 8/19/2007 at 8:56:58 PM


Posted in | No Comments »

Vrijdag 11 mei 2007

Posted on 5/11/2007 at 5:59:21 PM

Mijn website bestaat vandaag 2 jaar. Dat bedacht ik toen ik vanmiddag in de wachtkamer van de röntgenafdeling zat. Te wachten tot ze me binnenriepen voor een mammografie van mijn linker borst. Vond het wel een heel raar idee, dat ik er 2 jaar geleden ook zat. De mammografie was goed, ik mocht weer gaan, zei de laborante. Maar dat vond ik niet zo’n goed idee. Ik ben niet gerustgesteld met een mammo, want deze tumor was niet echt heel erg zichtbaar 2 jaar geleden. Wel op de echo. Toen ik daar in tranen uitbarstte, heeft ze toch nog een keer met de radioloog overlegd en hij heeft toen nog een echo gemaakt. Op een paar cystes na, was alles in orde. Gelukkig! Het is iedere keer weer spannend.

Op een aantal persoonlijke problemen na, gaat het prima verder. Ik voel me alleen heel verdrietig omdat in de nacht van dinsdag op woensdag, 9 mei, de man van mijn vriendin zo maar plotseling is overleden. Boven de rouwkaart staat “overdonderd zijn we door het plotseling overlijden van Peter” en zo is het ook. Je kunt het niet bevatten als je ’s avonds nog samen aan tafel zit en dat je de volgende dag een kist moet uitzoeken. 56 jaar, niet roken, bijna niet drinken, naar de sportschool, geen grammetje vet te veel. Niet te geloven.

“En nu ik dood ben, treur dan niet, ik ben niet echt dood moet je weten, ‘t is maar stof dat ik achterliet, dood ben ik pas als iedereen mij is vergeten”.

En dat Peter, zal niet gebeuren!

Â

Posted in | 7 Comments »

Posted on 5/11/2007 at 5:56:14 PM


Posted in | 5 Comments »

Posted on 3/3/2007 at 8:46:26 PM

Posted in | 3 Comments »

zaterdag 3 maart 2007

Posted on 3/3/2007 at 6:18:56 PM

Door de GGD is vorige week nog een foto gemaakt van mijn longen om bot-tbc uit te sluiten, deze was goed, de snelkweken van het sputum dat ik heb opgestuurd waren ook goed. De pijn in mijn ribben is verdwenen, het vervelende gevoel op die plek en onder mijn arm nog niet, dat zit er eigenlijk iedere dag. Ik loop altijd te trekken aan mijn bh omdat die niet lekker zit onder mijn oksel. Bekend verschijnsel bij veel vrouwen die een lymfeklierverwijdering hebben gehad en ook reden te meer om een reconstructie te laten doen. Natuurlijk om andere redenen, dat ik weer alles aan kan doen wat ik wil en dat ik iedere bh kan kopen die ik leuk vind, dat ik niet meer hoef op te letten dat ik teveel naar voren buig.

Ik heb nog niet verteld dat ik in december naar de plastisch chirurg ben geweest in het Westfriesgasthuis, om verschillende methodes van borstreconstructie door te spreken. Eigenlijk is hij maar voorstander van 1 methode en dat is degene met het beste, meest natuurlijke resultaat. De buikflapmethode, oftewel de DIEP-methode. Hierbij wordt er een, het woord zegt het al, een flap uit je buik gesneden, vetweefsel en huid worden overgezet naar de plek van je borst, ook een aantal bloedvaatjes worden verplaatst. Het geheel duurt, in dit ziekenhuis, 8 uur. Je blijft een nacht op de Intensive Care, vanwege de bloedvaten om in de gaten te houden of de doorbloeding goed gaat. De pijn schijnt erg mee te vallen omdat er niet door de spierlaag heen wordt gegaan, je houdt er wel een litteken aan over waarvan je denkt dat je minstens per keizersnede een tienling moest verlossen, maar och, een kniesoor die daar op let.

Ik heb er toch wel erg over moeten nadenken, 8 uur op de operatietafel, 8 uur narcose in mijn lijf, vooral in mijn hersenen, want daar heb ik nu na de laatste ingreep al dramatisch veel last van. Ik vergeet de gekste dingen, als ik naar het tuincentrum wil, rij ik er gewoon voorbij om een paar minuten later me af te vragen wat ik nu toch aan het doen ben! Maar ik neem aan dat dit nog herstelt.

Maar…..ik heb vorige maand het resultaat gezien, mijn vroegere achterbuurvrouw heeft de operatie gedaan en het is werkelijk waar, geweldig! Het ziet er zo natuurlijk uit, het voelt echt (niet dat ik dat gedaan heb hoor). Bij de andere methode b.v. het oprekken van de huid en daarna vullingen erin, is dat toch minder. De borsten blijven hard, ook wat koud, en naar wat ik gehoord heb kan je op je 90e nog in de Playboy! Bovendien is er meer kans op inkapselen met gevolg dat je dan weer geopereerd moet worden. Ja, het blijft een moeilijke keus, maar ik heb toch het besluit genomen om de buikmethode te doen en ik sta nu op de wachtlijst. Dat duurt een paar maanden, waarschijnlijk augustus tenzij er iemand afzegt dan mei. In juni en juli kan ik onmogelijk een paar weken er tussen uit vanwege mijn werk.

Bij de links staan nog wat sites die informatie geven over borstreconstructie voor degenen die daar belangstelling voor hebben.

Â

Â

Posted in | 10 Comments »

Zondag 4 februari 2007

Posted on 2/4/2007 at 7:41:12 PM

Als eerste maar vertellen dat de uitslag goed is! Geen uitzaaiingen. Geen maligniteit. Hoe belangrijk is dat ene woordje! Het bepaalt op dat moment de rest van je leven.

Woensdag ben ik een paar uurtjes gaan werken. Natuurlijk direct in de uitslagen in de computer gekeken. Om 12.00 uur was er nog niets bekend. Had ondertussen al 3 keer gekeken en dan schiet het met werken ook niet echt op.

Donderdagochtend dacht ik, ik ga niet nu al kijken, dat doe ik wel als ik wegga tegen 12.00 uur. En toen stond het erin. Heel verhaal, maar je ogen vliegen door de regels heen naar het laatste zinnetje. Geen recidief. Geen aanwijzingen voor maligniteit. Mijn 2 collega’s zaten in spanning achter me. “Het is goed” zei ik en nog een keer “het is goed”! Wat heb ik toch weer een stel geweldige collega’s, zo meelevend en allemaal stuk voor stuk zo blij met mij met de goeie uitslag. Ik kreeg op de gang, waar patienten zaten, van een van de kinderartsen een omhelzing en 3 dikke zoenen. Van de andere artsen ook, wat een emoties op de afdeling zeg en wat ben ik blij. Opgelucht! Ik kan weer verder met mijn leven! De officiele uitslag krijg ik pas woensdag, dan moet ook de hechting er uit. Het is iets van een ontsteking of oud letsel, kon het verder niet zo goed interpreteren. Dat mag de oncoloog doen. De pijn zakt ook al aardig weg. Ik zit nog wel barstensvol emotie maar dat is niet zo gek na deze spannende week.

Opluchting ook bij mijn kinderen en familie. Ik ging even langs mijn zus haar werk. Tranen! Opluchting! Ik bedenk steeds weer hoe het is als je zelf niet degene bent die kanker heeft (gehad), maar hoe het voelt als je er heel dichtbij staat. Machteloos moet toezien hoe degene van wie je houdt zomaar weer een foute uitslag kan krijgen. Maar dat is nu niet het geval, allemaal weer blij. Ik mag nog een tijdje mee!

 

29 januari 2007

Posted on 1/29/2007 at 6:11:01 PM

De ingreep is weer achter de rug. Was een pijnlijke geschiedenis, ben nog een nacht in het ziekenhuis gebleven omdat ik niet lekker was ’s avonds. Op de uitslaapkamer ben ik lang gebleven omdat de pijn niet afzakte, kreeg steeds meer morfine bijgespoten, uiteindelijk zakte het af en mocht ik naar de afdeling terug. Je bent in een rare waas, je slaapt niet echt maar je ogen willen niet open. Toen ze eindelijk open gingen, keek ik alleen maar scheel. Ik was duizelig en wist niet hoe ik liggen moest van de zere ribben. Ze hebben het litteken van de borstwond opengemaakt zag ik, hechtingen er in. Niet zomaar een gaatje geboord, nee, ik denk dat er aardig in gewroet is. Er zijn een paar hapjes uitgenomen wist de arts-assistent me te vertellen. “Net had je toch een muts op”? zei ik met een stel morfinehersens. Hij keek me verbaasd aan. Hij had het over mijn rib en ik had het over zijn muts!

Ik probeerde af en toe een smsje te maken, maar ik keek zo scheel dat ik de letters niet kon zien, dramatisch! Ik heb alle bezoek afgezegd omdat ik niet aanspreekbaar was. Je kunt beter in je eentje bijkomen uit de narcose. ’s Avonds om 22.00 uur trok ik een beetje bij, heerlijk gevoel was dat. De wereld bewoog niet meer. De bedden van de andere patienten stonden gewoon stil. De volgende ochtend mocht ik weer naar huis, met pijnstillers, geen Diclofenac maar Tramadol. Ik durfde ze eerst niet in te nemen, maar ik had erg last van mijn ribben en mijn rug dat ik het toch maar een paar dagen gedaan heb. Nu is het maandag en het gaat weer wat beter, ben nog gauw moe, maar de pijn is afgezakt, heb niets meer ingenomen vandaag, dus het gaat de goeie kant weer op.

De uitslag krijg ik volgende week.

Het hoeft geen nadere uitleg dat iedereen om me heen de schrik weer te pakken had, niet weer hÚ! Nee dat hoop ik ook niet, ik had er eerst een akelig gevoel over, de eerste schrik, oh geen uitzaaiing in mijn botten toch? Maar het zit alleen in de ene rib, op de CTscan van zondag was er niks te zien in buik, lever en andere organen, dus ik ga eigenlijk uit van het positieve, ik voel me nu ook aardig rustig in afwachting van.

Posted in | 9 Comments »

22 januari 2007

Posted on 1/29/2007 at 5:57:03 PM

Gistermiddag waren we naar mijn moeder in Den Helder voor haar verjaardag. Mijn zus en zwager ook. Ik had de Diclofenac braaf de hele week ingenomen, soms 3 tabletten per dag, maar de pijn zakte niet echt af. Mijn zus had nog een paracetamol codeïne, misschien zou dat beter helpen. Enfin, ik had net mijn stuk slagroomtaart op en een half uur later lag ik krom van de maagpijn in de keuken bij mijn moeder. Het werd zo erg dat mijn zwager me naar de Eerste Hulp heeft gebracht. De stoplichten onderweg werkten ook niet erg mee. Hij bleef maar voor het rode stoplicht staan en ik had zoiets van “rij nou door het rode licht heen, maakt niet uit, ik moet naar dat ziekenhuis en heeeel snel”

De auto parkeerde hij (dachten we) bij de ingang van de Eerste Hulp, maar die bleek afgesloten te zijn. Ik moest een heel stuk lopen, wat bijna niet lukte, ik kon bijna geen adem meer krijgen. Binnen moest ik eerst plaats nemen bij de balie, ik lag zo ongeveer dubbel in mijn stoel, maar eerst moest die meneer alle gegevens hebben. Ze konden me niet vinden. “nee” zei mijn zwager “ze woont ook niet in Den Helder”. Nou dan gaan we eerst maar even alle gegevens invoeren. “Kan ik niet eerst geholpen worden” vroeg ik steunend. Nee dat kon niet. “Welke ziektekostenverzekering heeft u”. Ik zei “IZZ”( dat is de verzekering van de gezondheidszorg). Kon hij niet vinden!!!! Ik kon hem wel over dat bureau heen trekken “je werkt toch in het ziekenhuis, IZZ is van het ziekenhuis!!!”. Gelukkig was er opeens een verpleegkundige die ervoor zorgde dat ik toch door mocht lopen. Werd op een brancard gelegd, ECG gemaakt, bloeddruk gemeten, honderd vragen werden er gesteld en toen eindelijk………….kreeg ik een morfinespuit! Fotos en scan gemaakt. De pijn zakte gelukkig af. Bij het foto’s maken zakte ik door mijn benen, mijn zwager moest me tegenhouden. De internist zag op de foto iets dat leek op een perforatie. “Ja, dat kan heel goed komen van de Diclofenac, dat brandt een gat in je maag, daar moet je altijd een maagbeschermer bij nemen”. Uilskuiken dat ik ben. Ik wist het. Ik heb er nog bij nagedacht. Ik werk bij de reumatoloog en iedere patient met Diclofenac krijgt er een maagbeschermer bij. Maar ik had geen zin om nog meer medicijnen te slikken, chirurg had het me ook niet voorgeschreven, dus dacht ik “laat maar”! Ik werd opgenomen, kreeg de hele nacht een infuus met Nexium, dat ik de volgende dag in tabletvorm mee naar huis kreeg. Daarna had ik geen last meer en mocht ik maandagochtend naar huis. Met de schrik in mijn benen en een advies voor een gastroscopie. Daar ben ik nog even niet aan geloof ik! Eerst donderdag maar de botbiopsie.

Â

Posted in | No Comments »

Posted on 1/29/2007 at 5:55:30 PM


Posted in | 8 Comments »

22 januari 2007

Posted on 1/29/2007 at 5:55:11 PM

Gistermiddag waren we naar mijn moeder in Den Helder voor haar verjaardag. Mijn zus en zwager ook. Ik had de Diclofenac braaf de hele week ingenomen, soms 3 tabletten per dag, maar de pijn zakte niet echt af. Mijn zus had nog een paracetamol codeïne, misschien zou dat beter helpen. Enfin, ik had net mijn stuk slagroomtaart op en een half uur later lag ik krom van de maagpijn in de keuken bij mijn moeder. Het werd zo erg dat mijn zwager me naar de Eerste Hulp heeft gebracht. De stoplichten werkten ook niet erg mee. Hij bleef maar voor het rode stoplicht staan en ik had zoiets van “rij nou door het rode licht heen, maakt niet uit, ik moet naar dat ziekenhuis en heeeel snel”

De auto parkeerde hij (dachten we) bij de ingang van de Eerste Hulp, maar die bleek afgesloten te zijn. Ik moest lopen, wat bijna niet lukte, ik kon bijna geen adem meer krijgen. Binnen moest ik eerst plaats nemen bij de balie, ik lag zo ongeveer dubbel in mijn stoel, maar eerst moest die meneer alle gegevens hebben. Ze konden me niet vinden. “nee” zei mijn zwager “ze woont ook niet in Den Helder”. Nou dan gaan we eerst maar even alle gegevens invoeren. “Kan ik niet eerst geholpen worden” vroeg ik steunend. Nee dat kon niet. “Welke ziektekostenverzekering heeft u”. Ik zei “IZZ”( dat is de verzekering van de gezondheidszorg). Kon hij niet vinden!!!! Ik kon hem wel over dat bureau heen trekken “je werkt toch in het ziekenhuis, IZZ is van het ziekenhuis!!!”. Gelukkig was er opeens een verpleegkundige die ervoor zorgde dat ik toch door mocht lopen. Werd op een brancard gelegd, ECG gemaakt, bloeddruk gemeten, honderd vragen werden er gesteld en toen eindelijk………….kreeg ik een morfinespuit! Fotos en scan gemaakt. De pijn zakte gelukkig af. Bij het foto’s maken zakte ik door mijn benen, mijn zwager moest me tegenhouden. De internist zag op de foto iets dat leek op een perforatie. “Ja, dat kan heel goed komen van de Diclofenac, dat brandt een gat in je maag, daar moet je altijd een maagbeschermer bij nemen”. Uilskuiken dat ik ben. Ik wist het. Ik heb er nog bij nagedacht. Ik werk bij de reumatoloog en iedere patient met Diclofenac krijgt er een maagbeschermer bij. Maar ik had geen zin om nog meer medicijnen te slikken, chirurg had het me ook niet voorgeschreven, dus dacht ik “laat maar”! Ik werd opgenomen, kreeg de hele nacht een infuus met Nexium, dat ik de volgende dag in tabletvorm mee naar huis kreeg. Daarna had ik geen last meer en mocht ik maandagochtend naar huis. Met de schrik in mijn benen en een advies voor een gastroscopie. Daar ben ik nog even niet aan geloof ik! Eerst donderdag maar de botbiopsie.

Â

Posted in | No Comments »

20 januari 2007

Posted on 1/20/2007 at 4:13:22 PM

Maandagochtend heb ik meteen de oncoloog gebeld. Hij had geen spreekuur maar ik kreeg hem wel aan de telefoon. Ik had eigenlijk woensdag een afspraak met hem voor de uitslag, maar hij begreep dat dit te lang duurde. Ik kreeg een afspraak bij de chirurg dezelfde dag voor de biopsie, had ik verkeerd begrepen, het was alleen een gesprek, ik vroeg nog hoe ze dat gingen doen. Onder plaatselijke narcose kreeg ik te horen. Toen we daar kwamen, na 3 kwartier in de wachtkamer gezeten te hebben, hoorde ik dat het niet die dag zou gebeuren, maar dat het een opname wordt, onder algehele narcose. Slik! Had ik dus helemaal geen zin in. Het is een te pijnlijke ingreep, weer met het inbrengen van radioactief materiaal, dan weer een scan, dan de ingreep. Via een soort geigenteller sporen ze dan op waar de meeste radioactiviteit zit. Dan met een soort appelboor halen ze iets uit de rib. Enfin, ik heb geen keus, maar vrolijk word ik er niet van. Zeker niet toen de chirurg nog even moest vertellen (is verplicht tegenwoordig) wat er mis zou kunnen gaan, als ze door de rib heenboren, namelijk dat ze je longvlies kunnen raken en dat je een klaplong krijgt. Maar ook daar is weer wat aan te doen hoor, met een drain enz enz. Je wilt het niet weten allemaal

 de “appelboor”

Inmiddels weet ik dat het donderdag de 25e gaat gebeuren, om 9.00 uur de injectie, om 11.00 uur een scan. Daarna naar de afdeling waar ik word klaargemaakt voor OK. Als 2e aan de beurt in het middagprogramma. En als het goed gaat eind van de dag weer naar huis, waarschijnlijk met een zeer pijnlijke rib! De pijn is vreselijk af en toe, snap niet dat het zomaar opeens zo zeer kan doen. Ik heb Diclofenac gekregen van de chirurg en dat haalt de scherpe kantjes er wel af, maar ik voel het evengoed bij iedere beweging die ik maak.

Volgens de kinderarts waar ik voor werk, zou het ook nog bot tbc kunnen zijn, volgens een andere kinderarts kan het nog osteomyelitis oftwel botontsteking kunnen zijn, maar we moeten het allemaal weer afwachten. Ik merk wel dat ik een beetje in een dip zit. Als je een gekneusde rib hebt, dat is ook zeer pijnlijk, dan is het alleen maar de fysieke pijn, nu zit er weer veel meer achter.

Â

Posted in | 1 Comment »

Posted on 1/20/2007 at 4:11:45 PM


Posted in | No Comments »

14 januari 2007

Posted on 1/14/2007 at 3:15:01 PM

Vorige maand zei iemand tegen me dat ik nodig weer eens iets moest schrijven. Om te laten weten hoe goed het met me gaat. Ondertussen was mijn computer opnieuw geïnstalleerd en was mijn site nog niet beschikbaar. Ik was het dus wel steeds van plan, maar ja als alles goed gaat, wat moet je dan schrijven. Ja, als een opsteker voor degenen die nog onder behandeling zijn. Hoop geven omdat je ook na de borstkanker weer je leven op kunt pikken. Ik ben alweer 6 maanden fulltime aan het werk, ik heb genoeg energie en zat goed in mijn vel. Ik zeg “zat”, want vanaf vorige week heb ik opeens ontzettend pijn in mijn ribben. Dat begon 4 weken geleden met een zeurend gevoel en nu is het niet meer te harden. Als ik nies dan lijkt het alsof mijn botten scheuren, en ik heb de hele dag pijn! Ik neem om de paar uur paracetamol met coffeïne, dan is het nog een beetje te dragen.

Ik had eigenlijk eind januari een afspraak bij de oncoloog, die heb ik verzet naar vorige week, ik voelde dat er iets mis was. Afgelopen vrijdag is er een botscan gemaakt en er is in mijn 5e rechter rib een afwijking geconstateerd. Ik heb woensdag a.s. met de oncoloog de afspraak om te uitslag te bespreken. Waarschijnlijk nemen ze nog een biopt af. Geen idee wat het anders zou kunnen zijn dan een uitzaaiing. De rest van het skelet was in orde. Afwachten maar weer en dat is oh zo vervelend! Weer die molen in, weer iedereen ongerust maken, terwijl het zo goed ging! Enfin…. wordt weer vervolgd.

Â

Â

Â

Posted in | 6 Comments »

23 augustus 2006

Posted on 8/23/2006 at 3:22:12 PM

Alweer 2 maanden verder. De zomer is bijna voorbij en gelukkig was het een betere zomer dan vorig jaar.
Er zijn wel wat positieve dingen gebeurd. Ten eerste heb ik een baan gekregen in het ziekenhuis in Hoorn, waar ik erg blij mee ben!
Ik zou eerst per 1 oktober beginnen, maar wegens ziekte en vakantie is me gevraagd om deze week al in dienst te komen.
Heb ik gedaan. Ik val nu even in op de poli van de reumatoloog en dat is leuk omdat ik in Amsterdam ook op deze poli heb gewerkt. Daarnaast ga ik werken op de poli kind en jeugd. Ook een leuke afdeling.
Ik ben er zo ontzettend blij mee! Bovendien voel ik me goed, heb genoeg energie om me weer in het arbeidsgebeuren te storten. Dat had ik een half jaar geleden niet kunnen denken. Ik denk er deze week heel veel over na en ik ben daar heel dankbaar om.
Ondertussen had ik nog wel wat problemen met het gebruik van de Arimidex. Ik kreeg zomaar last van menstruatie en dat was niet de bedoeling, want deze zgn.aromataseremmer wordt alleen voorgeschreven als de overgang achter de rug is. De oncoloog heeft me weer bloed laten prikken en wat bleek, mijn oestradiol was gestegen van 0,05 naar 0,26. Dat betekende dat er weer leven in de brouwerij kwam!
Ik had inmiddels een afspraak gemaakt bij de oncoloog in Hoorn en hij heeft me toch Tamoxifen voorgeschreven. Voor de zekerheid een biopt en een uitstrijkje bij de gynaecoloog laten maken.
Daar heb ik vandaag de uitslag van gekregen en alles was prima in orde, geen afwijkingen gevonden.
Zo blijf je van het een in het ander rollen. Het is goed hoor dat er steeds weer controle is, maar ik ben het zat om in de wachtkamers te zitten wachten op een uitslag. Je raakt er nooit aan gewend.
Verder blijf ik last houden van ontzettende stijve gewrichten. Dat is eigenlijk de enige bijwerking die ik heb van de hormoonremmers, dus mag ik eigenlijk niet mopperen.
Ik zwem nog steeds en probeer toch zo vaak als het kan te lopen en te fietsen om alles maar een beetje soepel te houden.
Ik zal niet zo veel meer te melden hebben op deze website. Misschien af en toe bij een controle of andere bijzonderheden.
Misschien als ik toch nog besluit om een reconstructie te doen.
Uiteindelijk is voor mij de zon weer gaan schijnen, het was alleen niet morgen, maar een jaar later!

30 juni 2006

Posted on 6/30/2006 at 3:22:42 PM

De tunnel was geen tunnel maar een apparaat dat om mij heen draaide, en de contrastvloeistof viel best mee. Na 10 bekertjes komt het je neus wel uit, maar het was niet onoverkomelijk.
Gisteren heb ik de uitslag gekregen van de scan en ALLES was goed, ook het bloedonderzoek zag er prima uit.
Ik zag er best tegenop, je zit weer in dat onderzoekskamertje met de gedachte dat het erop of eronder is. Wat een wereld van verschil. Of ze zeggen dat het is uitgezaaid naar je darmen of lever, of ze zeggen dat het goed is!
Ik ben een bevoorrecht mens toch, als ik verhalen om me heen hoor dan weet ik dat het ook anders had gekund.
Deze week is er een vrouw van 42 jaar overleden, ook aan de gevolgen van borstkanker. Dochtertje van 7 jaar, afgrijselijk gewoon.
Dan zie ik weer wat er een hoop verdriet in de wereld is, iedere dag weer.
En ik? Ik kan er weer even tegenaan met de wetenschap dat mijn buikpijn gewoon spanning is, dat mijn rugpijn en stijve spieren in mijn lijf niet komt omdat ik uitzaaiingen heb, maar waarschijnlijk van de medicijnen of de overgang komt. En daar is mee te leven, hoe vervelend het soms ook is.
Ik hoorde vanochtend in het zwembad ook een ander verhaal. De moeder van iemand die 40 jaar geleden een borst en de lymfeklieren heeft laten weghalen. 40 jaar!!!! Dat soort verhalen geeft me weer moed. Dat ik het ook nog minstens 30 jaar zal overleven! We gaan ervoor.
Ik heb de chirurg gezegd dat ik verder onder behandeling wil in het ziekenhuis in Hoorn omdat het wat dichterbij is. 14 juli nog een keer naar de oncoloog in Amsterdam om het even af te ronden.
Verder heb ik gisteren ook nog een goed sollicitatiegesprek gehad bij een grote palingrokerij in Enkhuizen. Voor de boekhouding en administratie. Het lijkt me erg leuk. Het maakt niet uit waar ik werk, als het maar dichtbij is en als het werk maar leuk is.
Volgende week hoor ik het. Er zit wel een “luchtje” aan het bedrijf, maar dat zal wel wennen denk ik.
Ons huis begint ook een beetje op orde te raken, er valt nog wel wat te klussen maar daar heb ik nog de tijd voor. Het is weer fijn om in Enkhuizen te wonen en hier te fietsen en te wandelen. Een nieuwe start, vertrouwen in de toekomst. Zo voelt het op dit moment.
Posted in | No Comments »

31 mei 2006

Posted on 5/31/2006 at 3:24:23 PM

De uitslag was goed! Geen afwijkingen gevonden en dat is heel geweldig. Ik werd door een arts-assistent geholpen en daar voel ik me altijd wat ongemakkelijk bij. Hij vraagt je het hemd van je lijf en wil natuurlijk nog weer een keer kijken, terwijl ik alleen voor een uitslag kom. Maar ok, hij moet het ook leren denk ik dan.
Ik heb wel mijn ongerustheid uitgesproken over het afvallen en de kramp in mijn buik waar ik al een tijd mee loop. “Ja” zei de chirurg (de echte dus) “je had natuurlijk een lobulair carcinoom en dat zaait zich wel eens uit in de darmen. Laten we voor de zekerheid maar een CT-scan maken en bloed afnemen”.
Fijn hoor, dat ze dat doen voor de zekerheid, maar ondertussen bekruipen mij wel enge gedachten! Maar ik denk er direct bij na dat ik ontzettend veel spanning heb gehad de laatste tijd, ook nu al 2 maanden druk bezig ben met verhuizen, dus dat het niet zo vreemd is dat het op mijn darmen slaat.
Over 3 weken mag ik dus de tunnel in, doodeng, ik heb het niet zo op afgesloten ruimten, bovendien moet ik van tevoren een aantal bekers met contrastvloeistof naar binnen werken en dat schijnt niet zo smakelijk te zijn.
Posted in | 3 Comments »

16 mei 2006

Posted on 5/16/2006 at 3:23:29 PM

Herinneringen aan vorig jaar kwamen weer volop naar boven toen ik vandaag een mammografie en een echo liet maken.
Eerst de mammografie, een jonge laborant van een jaar of 20 kwam me ophalen. Genant zeg. Sta je daar met één borst, hij was erg aardig hoor, dat wel. Deed weer behoorlijk zeer, als je borst helemaal geplet wordt tussen 2 platen!
Daarna de echo. Ik lag met gebalde vuisten op de onderzoekstafel, kon natuurlijk meekijken op het scherm. Wat een spanning weer, elke keer als ze een foto maakte van een donker plekje, brrr. Ze vond dat het er niet verontrustend uit zag, er zaten wel een paar cystes, maar dat had ik vorig jaar ook.
De uitslag krijg ik over 2 weken en dat duurt wel erg lang. Ik wil me er niet druk om maken, maar natuurlijk maakt het weer enorm indruk.
Ondertussen is ons huis een pakhuis geworden, ik kan amper mijn bed vinden tussen alle verhuisdozen. Maar omdat we vorig jaar al zoveel hebben weggedaan, valt het deze keer mee. Het meeste is ingepakt, volgende week krijgen we de sleutel, tenminste dat hoop ik maar want ik heb nog steeds geen bericht van de woningbouwvereniging gekregen.
Wat me wel een beetje verontrust is, dat ik nog steeds afval. Ik ben ondertussen al 15 kilo kwijt. Tijdens die chemokuren is dat wel te begrijpen, en ook de tijd dat ik zo depressief was is dat logisch, maar ik eet normaal en ik snoep ook genoeg (zelfs teveel af en toe) en evengoed val ik af. Ik kijk het nog even aan en als het zo doorgaat zal ik toch maar even aan de bel trekken. Ik voel me verder goed en ben ook de hele dag bezig. Misschien komt het daar ook wel van, de drukte van de verhuizing.
Posted in | No Comments »